Laura en Mark op reis

Counting down…

De vakantie is voor mij (Laura) nu officieel begonnen. Mark werkt maandag nog en dan kunnen we, als we de inpakstress overleefd hebben, samen gaan genieten van onze vakantie. Over een kleine week lopen we (met of zonder een jetlag???) door Sydney! Langzamerhand begint het tot ons door te dringen.

G’day mates!

Van 9 juli t/m 8 augustus zullen wij de Oostkust van Australië met een campertje gaan verkennen. Dit keer geen lange reisverslagen op www.vozze.nl, maar een selectie foto’s met een bijschrift om jullie een impressie te geven van onze reis.

Bijna 6000 kilometer verder

Na een laatste nacht en ontbijt in de Chobe Safari Lodge, loop ik (Laura) om 8.00 uur naar de spa om op het laatste nippertje nog een back, neck, facial massage mee te pakken. Een massage van 45 minuten waar ik uiteindelijk vele dagen “plezier” van heb gehad.
Rond 9 uur starten we de auto. In Kassane pinnen we nog even en doen de mannen wat lucht in de autobanden. Ellen en ik doen wat kleine boodschapjes bij de Spar.
De 450 km. lange reis gaat vandaag naar Gweta. Hier verblijven we op een campsite van Planet Baobab. Omdat we stevig hebben ontbeten, rijden we in één keer door.
Het is ongeveer half drie, wanneer we het terrein oprijden. Bij de receptie krijgen we campsite nr. 3 toegewezen. Als dit maar goed komt… Gelukkig hebben ze de administratie hier prima op orde en kunnen we zonder problemen ons plekje innemen. We lunchen op onze campsite en nemen daarna een kijkje bij de bar en het zwembad. We hopen op een WIFI-netwerk, zodat we de mogelijkheid hebben onze mail te checken en een verhaal te posten. Helaas, net als in de Chobe Safari Lodge ligt ook hier de verbinding er uit. Na een drankje in het creatief en gezellig aangeklede barretje besluiten we in de auto te stappen en een ander drankje te doen in de Gweta Lodge. Misschien hebben ze hier internet… Maar nee, ook hier kampen ze met hetzelfde probleem. We rijden terug naar Planet Baobab. Aan de bar geven we onze bestelling voor het avondeten door. De mannen gaan voor de halve kip met patat, de vrouwen voor de chicken curry. We reserveren om 19.30 uur een tafeltje. Eerst maar eens de tentjes opzetten. Wanneer onze slaapplekjes staan, nemen de mannen een lekker biertje en de vrouwen een iets minder geslaagde cocktail. We zijn meteen genezen
Om half 8 nemen we plaats aan het voor ons gereserveerde tafeltje. Hielke en Mark kluiven aan hun kip en Ellen en ik smullen van de lekkere chickencurry. Na het eten duurt het maar even en we liggen weer in onze knusse tentjes.

Zaterdag hebben we een volledige dag om in de omgeving van Gweta te besteden. We besluiten het gebied rondom de Nxai Pans te verkennen. Het is ook mogelijk om dit voor een fors bedrag van zo’n $80,- p.p. via Planet Baobab te laten regelen, wij maken de keuze om er zelfstandig op uit te gaan. Na een simpel, maar lekker ontbijtje in de lodge (inclusief oliebollen ) en een wassessie, rijden we naar de gate die toegang geeft tot het park. We betalen de entrance fees en rijden het park binnen. De weg die ons door het gebied leidt is behoorlijk bumpie en zanderig. Een hele uitdaging! Na zo’n 38 km. rijden, waarin we onze eerste slang tegen zijn tegengekomen, komen we aan bij de poort die ons echt toegang geeft tot het park. De Nxai Pan is een zoutpan, maar ziet er anders uit dan je zou verwachten. Geen eindeloze witte vlakte, maar een open gebied met dor gras, af en toe een Baobab boom en/of een droogstaande waterhole. Dieren zien we er, op wat struisvogels, bokjes en gnoes na, bijna niet. We beseffen ons dat we inmiddels in zoveel mooie gebieden vol wildlife zijn geweest, dat het moeilijk wordt dit te evenaren. Na er een poosje rondgereden te hebben, besluiten we na een noodle lunch het park te verlaten. Misschien is er meer te zien bij de Makgadikgadi Pans.
We rijden in de richting waar we deze ochtend vandaan zijn gekomen en nemen de afslag naar de entrance tot het park. We krijgen van een vriendelijke meneer, die niet helemaal lijkt te snappen wat we hier doen, een kaartje en beginnen aan de trip. Al snel komen we er achter dat het gebied nauwelijks verschilt met dat van de Nxia Pans. De “weg” is tientallen kilometers lang en eveneens vergelijkbaar met die van de Nxai Pans. We besluiten om te keren en koers te zetten richting de campsite.
Terwijl we een drankje doen in het knusse barretje, komen we er achter dan de WIFI-verbinding hersteld is. Jullie raden al hoe we de rest van de middag door zijn gekomen.
Aan het einde van de middag geven we onze bestelling voor het eten door, zetten we de tent op en ruimen we de was op.
Om half 8 eten we een hapje. Na het eten doen we verwoedde pogingen om een kaart via Greetz te versturen, maar helaas ligt de WIFI-verbinding er dan weer uit.
We maken ons klaar voor de nacht en rond half 10 ritsen we de tent dicht.

Zondag is het tijd om naar Moremi te gaan. Thuis hebben we er veel over gelezen en we staan te popelen om het gebied nu met eigen ogen te mogen zien! Het park schijnt te stikken van het wildlife. Het moet er behoorlijk ruig en dichtbegroeid te zijn. Een heel avontuur om met je auto doorheen te rijden.
In Maun, de toegangpoort tot de Okavango Delta en dus ook tot Moremi, tanken we en doen we boodschappen voor makkelijk te bereiden “maaltijden”. In Moremi zijn de campsites niet omheind, waardoor al het aanwezige wild de mogelijkheid heeft om olijk en vrolijk over de camping rond te lopen. Hyena’s zijn er veel geziene gasten. We kopen een grote hoeveelheid noodles en brood. Vooral pruttelende pannen met eten en vlees op de braai trekt wild aan. We houden het daarom simpel.
In de loop van de middag rijden we het park binnen. Het landschap is schitterend, heel afwisselend en op bepaalde plekken behoorlijk dichtbegroeid. De dichtbegroeide gebieden hebben één nadeel. Het bemoeilijkt het spotten van dieren. Wanneer we aan het einde van de middag op Khwai Camp aankomen hebben we dan ook nog mar weinig gezien. Nadat we onze campsite bekeken hebben, besluiten we er daarom nog maar even op uit te gaan.
Het wordt als snel duidelijk dat het park niet te berijden is zonder GPS en zelfs met GPS is het nog een hele uitdaging. We rijden over diepe zandpaden, hobbelige paden met diepe kuilen, paden door het grasland, etc. Zomaar ineens gaat een weg niet verder of stuit je op watermassa waar we soms wel en soms niet met de auto doorheen kunnen. Ook komt het voor dat olifanten in een bepaald gebied de vegetatie zo geruïneerd hebben, dat het de wegen blokkeert.
Rond zonsondergang keren we, na een mooie rit, waarin we olifanten, apen, impala’s en diverse vogels hebben gezien terug naar Khwai Camp. We zetten er onze tent op en storten ons op de noodles en het brood. Terwijl we rondom het kampvuur zitten, horen we geritsel in de bossen. Het geluid wordt steeds luider en komt dichterbij. Onze zaklampen onthullen niet welk dier zich rondom onze kampeerplek begeeft, maar we denken dat het een olifant moet zijn geweest. Aan de hoeveelheden olifantenpoep te zien, komen ze hier vaker.
De rest van de avond blijft het qua aanwezigheid van dieren rustig. Bij de het inchecken deze middag vertelde de man bij de receptie ons dat er al een aantal dagen weinig activiteit is in en rondom het kamp.
Onder het genot van een drankje genieten we nog een poos van het kampvuur en enorm heldere sterrenhemel.
Gewapend met allemaal een zaklantaarn in ons hand/op ons hoofd zoeken we later op de avond het toiletgebouw op. Je weet maar nooit wat je onderweg tegenkomt… Het blijft rustig.
We duiken de tent in, in afwachting wat er zich deze nacht allemaal om onze tenten zal begeven.

Het wordt uiteindelijk een rustige nacht. Iemand van het campingpersoneel zegt de volgende morgen (maandag) aan de sporen te kunnen zien dat er een hyena rond heeft gelopen op onze campsite. Wij hebben niets gemerkt.
Na het ontbijt rijden we verder naar onze tweede bestemming in Moremi; Third Bridge. Een intensieve rit waarin de navigatie het spoor soms behoorlijk bijster is. We rijden onder meer door water en over bruggen gemaakt van achter elkaar liggende boomstammen. Saai is de rit zeker niet!
Eén van de dingen die we graag in de Delta zouden willen doen, is het maken van een mokorotocht. Een mokoro (uitgeholde boomstam, soort van kano) wordt gebruikt door Deltavissers sinds halverwege 1700. Een mokoro wordt met behulp van een kleine bijl gemaakt. Dit kan soms wel 5 maanden duren. Bij voorkeur wordt er rotsbestendig hardhout gebruikt, maar het feit dat een mokoro slechts een paar jaar mee gaat en het aantal toeristen in de Okavango Delta toeneemt, hebben er voor gezorgd dat de hardhoutbomen met uitsterven worden bedreigd. Veel touroperators maken nu gebruik van glasvezel mokoro’s.
In Xakanaxa zouden we een tocht per mokoro kunnen boeken. Hier eenmaal aangekomen, blijkt dat er alleen gemotoriseerde boten te huur zijn. We vragen of het mogelijk is op een andere plek in de Okavango Delta een mokorotrip te doen. Volgens de man, waarschijnlijk de eigenaar van de gemotoriseerde boten, is dit niet mogelijk omdat het water in de Delta hier te diep voor is.
We geven daarom aan rond 4 uur terug te willen komen voor een tocht met een gemotoriseerde boot.
Vanaf Xakanaxa is het nog 15 km rijden naar Third Bridge. Hier doen we, door de soms moeilijk berijdbare wegen, een uur over. Mmm, dit stuk zouden we dan nog 2 keer moeten rijden, willen we de boottocht door laten gaan.
Op Third Bridge aangekomen hangt er bij de ingang een poster waarop staat dat het mogelijk is via de campsite een mokorotocht te boeken. Wauw! Dit lijkt ons veel leuker en een stuk authentieker. Wat nu?! We hebben in Xakanaxa geen gegevens achter gelaten of een aanbetaling gedaan. De man heeft ons informatie gegeven die achteraf niet blijkt te kloppen. Niet geheel netjes, besluiten we toch voor een mokorotrip te gaan.
Bij het inchecken worden we gewaarschuwd voor de bavianen die er rondlopen én voor de huishyena. Geen spullen rond laten slingeren, wordt ons op het hart gedrukt. De hyena zouden we graag een keer willen zien. Het verbaast ons eigenlijk dat we dit dier tot op heden nog nergens rond hebben zien huppelen.
We installeren ons op de campsite. Wanneer we de spullen voor het middageten willen pakken, komen we tot de conclusie dat de eieren de hobbelige rit geen van alleen hebben overleefd.
Na al het rauwe ei overal afgepoetst te hebben, eten we een pastaatje en ontspannen we wat.
Om 4 uur lopen we naar de aanlegplaats voor mokoro’s. In één mokoro passen twee passagiers en een mokorobestuurder. We gaan daarom met twee mokoro’s op pad. De bestuurders staan in de mokoro, terwijl ze zich met een meters lange stok afzetten tegen de bodem. Op deze manier komen we vooruit. Een hele kunst, vooral omdat het bijna geruisloos gebeurt. Een uur lang genieten we van het mooie landschap in de Okavango Delta en de rust. De niet voor te stellen stilte en het zachte namiddag zonnetje werken erg ontspannend. Af en toe beweegt het riet en tjilpen de vogeltjes. Wat een vredige plek! We genieten met volle teugen en na een uur zijn we wéér een schitterende ervaring rijker.
We lopen terug naar de campsite en springen vrijwel meteen in de auto om op zoek te gaan naar de wilde honden die deze ochtend bij de receptie zijn gespot. Een man bij de receptie gaf ons deze tip. De rit is prachtig, maar we zien geen wilde honden.
Bijna terug op onze campsite, zegt Ellen via de two way radio, dat onze plek in is genomen door een olifant. Wij denken eerst dat het een grap is, maar niets blijkt minder waar. Terwijl wij rustig onze plek oprijden, plukt een olifant de lekkere sappige blaadje van onze boom. Na een poosje houdt hij het voor gezien en zoekt hij de buren op. Ondertussen zijn wij uitgestapt en genieten van dit mooie schouwspel. Wat bijzonder!
Wanneer de tentjes weer staan en we hebben gegeten, willen we een douche nemen. Dit scheelt morgenvroeg de nodig tijd. Het warme water is echter op en dus nemen we een hele snelle, koude douche. Fris duiken we ons bed in.

Na onze laatste nacht in Moremi, vertrekken we dinsdag naar Maun. De eerste uren rijden we nog door het park. Dit keer rij ik (Laura) en krijg haast spijt dat ik dit niet eerder heb gedaan. Wat gaaf is dit! Ellen lijkt het ook wel wat, dus ook zij stapt achter het stuur. Onderweg zien we nog wat wild, maar veel is het niet. Ondanks het feit dat Moremi bekend staat om het grote hoeveelheden wild, hebben wij relatief weinig gezien. Treuren doen we zeker niet, we hebben in de voorgaande weken al zoveel moois gezien. Daarnaast waren de landschappen heel divers en was het rijden door het park al een ervaring opzich.
Vroeg in de middag komen we aan bij Audi Camp, een campsite net buiten Maun. Na ingecheckt te hebben, rijden we vrijwel meteen naar de stad om te lunchen. Het is maar goed dat we er de nodige tijd voor uit hebben getrokken, want het eten laat “even” op zich wachten.
Om 15.30 uur melden we ons bij de balie van Mack Air. Hier hebben we eerder een scenic flight geboekt. We worden door een man opgehaald, die ons door de douane leidt. Met een auto worden we naar het juiste vliegtuigje gebracht, een Cessna.
De piloot staat op ons te wachten. Hij stelt zich voor en laat de route zien die we zullen gaan vliegen. Wanneer we allemaal een plekje hebben gevonden, stijgen we op. Het is dan 16.00 uur.
Een uur lang vliegen we over de Okavango Delta. Nu pas zien we hoe immens groot het moeras eigenlijk is. Het uur vliegt letterlijk en figuurlijk voorbij. We kijken onze ogen uit! Het uitzicht is onbeschrijfelijk mooi en we zien meerder keren dieren lopen. Als kers op de taart, zien we een volwassen witte neushoorn en zijn/haar kindje. De witte neushoorn hebben we nog niet eerder gezien en de neushoorns die we gezien hebben, zagen we ’s avonds. Wat vet! Na een uur landen we na een comfortabele vlucht op Maun Airport.
Ontzettend voldaan en vol enthousiasme keren we, na nog wat kleine boodschapjes gedaan te hebben, terug naar de campsite. We maken een lekkere gevulde groentesoep en gaan we vroeg naar dromenland.
Woensdag beginnen we al min of meer aan onze terugreis naar Windhoek. We rijden deze dag naar Ghanzi om de dag erna, donderdag, het laatste gedeelte van de rit naar Windhoek af te leggen. Woensdag doen we relatief weinig. We komen, na een rit van 350 km., rond het begin van de middag aan op de campsite. We drinken er wat bij het barretje, zetten voor de laatste keer de tent op om vervolgens weer naar het barretje te gaan. We relaxen er wat en maken er gebruik van de internetvoorziening.
’s Avonds maken we een lekker rijstgerecht met daarin veel verse groenten. Onze lichamen schreeuwen momenteel om vitaminen. Na het eten installeren we ons voor de laatste keer deze vakantie rondom ons kampvuurtje. Wanneer het 9 uur is, raden jullie al wat we gaan doen; we duiken ons nestje in!

Inmiddels is het donderdag 13.20 uur en hebben we nog 105 km naar Windhoek te gaan. We zijn de grensovergang van Botswana naar Namibië gepasseerd en hebben al 395 km. asfalt achter ons liggen.
Wanneer we in Windhoek zijn, zullen we naar Pension Steiner rijden. Daar halen we al onze spullen uit de auto. Voor 16.00 uur moeten deze ingeleverd zijn. Vanavond hebben we het plan om een hapje te gaan eten bij het gezellige Joe’s Beerhouse. Voor morgen willen we nog proberen een Katatura township tour te boeken.
Rond de klok van 17.00 uur zullen we morgen naar het vliegveld worden gebracht waar ons vliegtuig naar Frankfurt, hopelijk, om 20.00 vertrekt. Air Namibia heeft nogal eens vertraging hebben we vernomen. Als alles volgens planning verloopt landen we om 7.00 uur op Frankfurt Airport, vanwaar om 10.00 uur onze trein vertrekt. Na een zes uur durende treinreis komen we dan rond 16.00 uur aan in Leer, waar paps en mams Bottema op ons staan te wachten.
Ons laatste verhaaltje, met onder andere onze Katatura evaringen, zullen we in Nederland posten.
We hebben genoten van het overweldigende en beeldschone Afrika, maar zien er ook naar uit iedereen weer te zien! Tot snel!

[Show as slideshow]

Drie dagen Chobe en the big five completed!!!

Op dinsdag 14 augustus hebben we een korte reisdag. Toch vertrekken we op tijd aangezien we vandaag de grens tussen Namibië en Botswana zullen passeren. In meerdere reisverslagen hebben we gelezen dat dit nog wel eens wat tijd in beslag kan nemen.
Na ongeveer 2 uur rijden komen we bij de Namibische kant van de grens. We verwachten een mooie stempel in ons paspoort dat aangeeft dat we Namibië verlaten, maar we dienen alleen maar wat gegevens over de auto te noteren voordat we verder mogen. Helaas. Na 500 meter rijden komen we bij de grenskant van Botswana. Een man en een vrouw komen ons tegemoet lopen. We moeten onze auto vlak voor een grote bak met water parkeren. De vrouw helpt ons, terwijl de man richting de auto van Hielke en Ellen loopt. Ze legt uit dat er geen dierlijke producten het land ingevoerd mogen worden en dat alle schoenen en de auto gedesinfecteerd moeten worden. We halen al ons schoeisel uit de auto en drukken ze op een bak gevuld met natte handdoeken. Die zijn klaar. Terwijl de auto (en de inhoud van de koelkast) van Hielke en Ellen grondig gecontroleerd wordt en ze het vlees en de groenten in moeten leveren, wijst de vrouw ons op een tafeltje met handwerken dat vlakbij de controlepost staat. “Maybe you could buy something for your mother in law”, zegt ze met een glimlach. Laura gaat even kijken en ziet een mooie giraffe van hout en besluit deze te kopen. Het kopen van het handwerk blijkt nog een positief neveneffect te hebben. De auto hoeft niet open gemaakt te worden en we mogen, na het rijden door de bak met water, naar de uiteindelijke grenspost rijden. Daar dienen we een aantal formulieren in te vullen en na een kwartier staan we, met een mooie stempel in ons paspoort, weer buiten om aan ons avontuur in Botswana te beginnen.
Vanaf de grenspost is het nog ongeveer 50 kilometer rijden naar onze uiteindelijke bestemming van vandaag, de Chobe Safari Lodge. Een grootschalig complex waar we drie nachten zullen verblijven op een campsite. Drie kwartier later komen we aan. Van buiten ziet het er prachtig uit. We checken in en boeken meteen een tweetal tours. We besluiten met ons vieren diezelfde namiddag nog deel te nemen aan de sundowner. Ook boeken we voor de volgende dag een transfer naar de Victoria Falls aan de Zimbabwaanse kant. Tours naar de Zambiaanse kant worden in de lodge niet aangeboden. Aangezien we nog niet over Botswaans geld beschikken, besluiten we eerst wat geld te pinnen en daarna de tank vol te gooien. Ik (Mark) waarschuw de pompbediende dat er ongeveer 80 liter in gaat en dat het erg lang gaat duren. Hij gelooft me niet, lacht wat en begint met tanken. Na 1 minuut is de hoofdtank vol en gaat het tanken verder over op de reservetank. Hier begint de ellende. Uiteindelijk besluit ik het tanken maar over te nemen. 20 minuten en 81 liter verder begeven we ons naar de campsite.
Bij de ingang van de campsite wordt ons verteld dat er door Explore Namibia een super mooie plek voor ons is gereserveerd, campsite 3. Hierop aansluitend vertelt de security van de campsite dat deze plek net door een andere groep mensen ingenomen is. Er wordt ons geadviseerd toch naar de desbetreffende plek te rijden. De manager kijkt naar een oplossing. Campsite 3 blijkt inderdaad een schitterende plek te zijn. We wachten een poos, besluiten een broodje bij de auto te eten, maar zien geen manager. Al met al is het een uur later en besluiten we naar de receptie te lopen en daar om opheldering te vragen. We doen ons verhaal bij de manager. Campsite twee staat nog open, maar deze plek is veel te klein voor 2 auto’s, dus gaan we hier niet mee akkoord. De overige campsites zijn inmiddels volgeboekt en de ingerichte tenten eveneens. De manager stelt voor ons voor een nacht een rondavel (rond huisje met rieten dak en houten veranda aan het water) te geven en de volgende dag opnieuw te kijken naar een geschikte campsite. We besluiten hiermee akkoord te gaan. Het blijkt namelijk dat de mensen die de aan ons toegewezen campsite ingenomen hebben, dit in overleg met de receptie hebben gedaan. Oorspronkelijk kregen zij campsite twee toegewezen. De receptie medewerker heeft klaarblijkelijk niet naar de reserveringen gekeken. We nemen de kamerpasjes in ontvangst en haasten ons naar het vertrekpunt voor de sundowner, deze start over minder dan 5 minuten…
We zijn uiteindelijk nog ruim op tijd voor de sundowner. We nemen plaats op de volgeladen boot en genieten met een lekker drankje in ons hand van het geweldige uitzicht over de Chobe Rivier. Een boot”cruise” is dé manier om de dieren van dichtbij te kunnen bekijken. We zien een enorme diversiteit aan vogels, groepen olifanten, luierende krokodillen, nijlpaarden, een gigantische groep buffels, etc, etc. Drie uur later, rond 18.00 uur, zijn we weer terug bij de Chobe Safari Lodge.
Uiteraard zijn we inmiddels enorm nieuwsgierig naar ons hutje voor de aankomende nacht. We lopen regelrecht kant op. We openen de deur en zien een mooie ruime slaapkamer met twee heerlijke bedden én een privédouche. Wat een luxe kan dat ineens zijn!
We halen onze spullen uit de auto en nemen een lekkere warme douche. Wat kun je je daarna ineens schoon voelen
Om 8 uur hebben we gereserveerd voor het buffet. Vooraf informeren we nog even of het mogelijk is wat wasjes te laten doen. Er blijven steeds minder kleren in onze tassen over… Dit kan. Als we de was de volgende ochtend vroeg inleveren, is het diezelfde dag nog terug. Top!
We nemen plaats aan het aan ons toegewezen tafeltje van vier en laten ons het eten goed smaken. Er is ruim voldoende keus. Er is een dagsoep, diverse salades, warme gerechten, een soort van wok, verschillende soorten vlees en een toetjesbuffet met o.a. hele lekkere verse vanillepudding, chocolademousse en cheesecake. Goed vol lopen we terug naar onze rondavel. We zoeken de was nog even uit en duiken daarna onze heerlijke ruime bedden in.

Om 6 uur geeft Mark zijn telefoon ons het teken dat het tijd is om op te staan. We nemen een douche, pakken onze tassen, brengen deze naar de auto, geven onze vuile was af en checken uit. Dan blijkt dat de rondavel, van $150,00 p.k., wel in rekening is gebracht. We leggen de situatie opnieuw uit, waarna deze kosten van de rekening worden gehaald. We informeren meteen naar de campsites die vandaag vrij komen. We worden doorverwezen naar de security van de campsite. Zij moeten ons meer kunnen vertellen. Eerst nemen we een ontbijt. Na een bak koffie en toast met scrumbled eggs rijden we die kant op. Met nog maar weinig tijd op de klok (we moeten om 7.50 uur klaar staan voor onze transfer naar de Vic Falls) hopen we dat ze ons snel verder kunnen helpen. Helaas is het aanwezige personeel niet op te hoogte van de situatie en kunnen we het hele verhaal nóg een keer doen. De administratie blijk niet goed op orde te zijn, want ze kunnen ons, na lang overleg, niet vertellen welke plaatsen vandaag vrij komen. We krijgen een plek toegewezen, campsite 1B, om onze auto’s te kunnen parkeren. Wanneer we terug komen van de Victoria Falls is er een campsite voor ons gereserveerd, wordt ons beloofd. We zijn benieuwd…
We haasten ons naar de receptie, waar we meteen in een busje kunnen stappen. Er worden formulieren uitgedeeld die we in moeten vullen om zo de douaneformaliteiten sneller te laten verlopen. Na een kort ritje van zo’n 10 minuten zijn we al bij de grensovergang van Botswana naar Zimbabwe. Wanneer we de stempel, waarop staat dat we het land hebben verlaten, binnen hebben, wachten we buiten op de overige mensen die van de transfer gebruik maken. We lopen de grensovergang over. Op Zimbabwaans grondgebied moeten we overstappen op een ander busje. Na een aantal meters kunnen we alweer uitstappen. Ditmaal voor de Zimbabwaanse douane. We sluiten aan in de rij en komen aan de praat met een Nederlands stel dat we ook bij Halali (Etosha) tegen zijn gekomen. Na een poosje gewacht te hebben mogen we onze paspoorten inleveren en zijn we 250 Pula p.p armer, maar een visum en een stempel rijker. Wanneer de groep compleet is, rijden we in een uur naar de Victoria Falls.
We worden afgezet bij de ingang tot het park en spreken om 15.15 uur weer af bij het Victoria Falls hotel. Aan de kassa betalen we de entree. Eenmaal door de poortjes, neemt een man ons mee naar een informatiebord en legt uit welke route ons langs alle uitzichtpunten op de Falls leidt. Hij legt behoorlijk veel nadruk op het woordje “we”, waarna we aangeven zelfstandig door het park te willen gaan. Dit respecteert de man en hij wijst ons de goed kant op.
In de verte horen we het water van de Victoria Falls al met een gigantische snelheid naar beneden denderen. De Victoria Falls hebben een breedte van 1708 meter en een maximale valhoogte van 128 meter. Het zijn de breedste watervallen van het continent. We lopen in zo’n 2 uur tijd langs alle uitzichtpunten. We krijgen het tot Unseco uitgeroepen werelderfgoed van verschillende kanten te zien. Alle punten geven een geweldig uitzicht, echter is het zicht op de ene plek beter, dan op de andere. Dit heeft te maken met de hoeveelheden water die naar beneden denderen. Op sommige plekken zijn deze enorm, sta je midden in de nevel en is het zicht minimaal. Op andere punten valt er een stuk minder water naar beneden en heb je een prima, helder uitzicht.
Omdat we rond 7 uur ontbeten hebben, krijgen we rond 1 uur behoorlijke trek. We lopen in 15 minuten naar het Victoria Falls hotel om daar lekker te lunchen. Ellen neemt een sandwich en Mark, Hielke en ik (Laura) een verse beef burger. Mark heeft geluk en heeft een extra stuk beef op zijn broodje. Het eten is ronduit geweldig en smaakt ons erg goed. Als toetje delen we, per stel, een homemade brownie. We zijn het er over eens dat het de lekkerste brownie is die we ooit gehad hebben.
Na een niet heel erg verantwoorde maaltijd, maar wel een hele lekkere, nemen we nog snel een kijkje bij de craftmarket. Zonder buit keren we om 15.15 uur terug naar het busje.
Om 15.30 begint de reis terug naar Botswana. Na het invullen van de douanepapieren, sluiten we voor even onze oogjes en voor we het weten staan we bij de grens van Zimbabwe naar Botswana. Eerst halen we in uit-stempel in Zimbabwe, vervolgens lopen we de grens over en halen we een in- stempel in Botswana. We stappen over op een ader busje en om 17.15 uur arriveren we weer bij onze lodge.
We halen onze was op bij de receptie en lopen vol verwachting naar de campsite. Welke plek zullen ze ons gegeven hebben? We vragen het bij de poort. Wéér zijn er andere mensen en wéér zijn ze niet op de hoogte van de situatie. Geduldig vertellen we het verhaal voor de zoveelste keer. Er blijkt, zoals we al vermoedden, geen plek gereserveerd te zijn. Na lang overleg met verschillende mensen wordt ons een plek toegewezen. Een plaats naast een generator en de bar. We zijn niet blij en proberen dit duidelijk te maken. De gedachte dat campsite 3 ons plek voor 3 nachten had kunnen zijn en dan dit… We besluiten onze auto’s op de krappe 1B plek te laten staan. De plek waar we de auto’s ’s ochtend hebben geparkeerd. We vragen wat er mogelijk is voor de volgende dag. Na veel geblader door de “administratie” zegt de lieve man dat de plek ernaast, plek 1A, de dag erna vrij komt. Omdat wij die dag vroeg op pad gaan , wil hij onze tafels en stoelen wel alvast op deze plek zetten, zodat men ziet dat deze gereserveerd is. Dat doen we dan maar…
Lichtelijk gefrustreerd door de slechte communicatie lopen we naar campsite 1B. De auto’s staan te dicht op elkaar, waardoor de tenten niet opgezet kunnen worden. De mannen bepalen hoe de auto’s het beste neergezet kunnen worden en vragen of de overbuurman, die zijn auto midden op de weg heeft geparkeerd, zijn auto naar voren wil verplaatsen. Geen probleem. Ik (Laura) loop naar het toiletgebouw en op het moment dat ik daar aankom hoor ik buiten een enorm geschreeuw. Met het hart in mijn keel weet ik niet hoe snel ik me naar buiten moet begeven. Wat blijkt, de overbuurman heeft moeite met het verschil tussen voor- en achteruit. Terwijl Hielke zijn auto achteruit rijdt en in de veronderstelling is dat de buurman, zoals gevraagd, de auto vooruit rijdt, gaat het mis. De overbuurman zet hem in zijn achteruit en parkeert de auto, na herhaaldelijk stop geschreeuwd te hebben, in de zijkant van Hielke en Ellens auto. Niet te geloven!!! Gelukkig is er niemand gewond en betreft het alleen materiële schade. De schrik zit er wel goed in. Wat is dit balen! De jongen erkent zijn fout, maar blijkt niet de officiële bestuurder van de auto te zijn (deze was wel aanwezig). Daarnaast is hij nog maar net in het bezit va zijn rijbewijs. Hielke maakt foto’s, Ellen neem contact op met Asco, het verhuurbedrijf en ik begeef me naar de receptie om de politie in te schakelen. Hoe groot de schade is, is nog niet goed duidelijk, omdat we de auto in het kader van het politieonderzoek nog niet verplaatst hebben. Wanneer het alleen blikschade betreft, dan kan er in de auto doorgereden worden en wordt de auto na onze reis gerepareerd. Wanneer dit niet het geval is, moet de auto de volgende dag ter reparatie naar een schade herstelbedrijf.
Het is inmiddels al donker als de politie er, zonder zaklamp, aan komt lopen. Er wordt gevraagd hoe deze situatie tot stand heeft kunnen komen, de schade wordt bekeken en bepaalde gegevens worden genoteerd. Het is ook de politie meteen duidelijk dat Hielke en Ellen niet de schuldige zijn van de ontstane situatie. Wanneer de auto’s verplaatst worden, blijkt het gelukkig alleen blikschade te zijn. De deuren kunnen nog open. De tank zit aan de andere kant en is hierdoor niet beschadigd. Hielke, Ellen en de bestuurder van de andere auto worden meegevraagd naar het bureau, daar zal te verder afhandeling plaats vinden. Wij zetten beide tenten alvast op en geven aan, dat wanneer er iets is, ze moeten bellen.
Rond 20.00 gaan Mark en ik naar het restaurant. Hielke en Ellen komen hier even later ook aan. We eten wat, praten nog na en rond 21.30 uur gaan we naar bed. Wat een dag!

De volgende ochtend lopen we even bij de buren van 1A langs om te vragen of we onze tafels en stoelen alvast op hun campsite kunnen zetten omdat ze vandaag zouden vertrekken. Vol verbazing vertellen de aardige Zuid Afrikanen ons dat ze nog drie nachten blijven! Na een gezellig gesprek besluiten we dat het toch niks meer gaat worden met de betere campsite en we laten onze spulletjes op 1B staan.
Na een lekker ontbijtje gaan we op pad om het Chobe Riverfront te verkennen. Bij de ingang van het park kopen we een permit. Ook regelen we ons permit voor de dagen dat we in Moremi verblijven. Zonder 4×4 mag je park niet binnen en we snappen meteen waarom. We rijden bijna non-stop door mul zand. Het park staat bekend om de vele olifanten die hier rondzwerven. En al snel komen we de eerste olifanten en giraffes tegen. Het park ligt gelegen op een hoger terrein naast de Chobe rivier. We nemen eerst een mooie route langs de rivier en komen allerlei wild tegen. Tientallen springbokken, olifanten, koedoes, wrattenzwijntjes en honderden buffels en ongelofelijk veel giraffe’s. We zijn getuige van een heel bijzondere schouwspel; een giraffe die met zijn grote paarse tong zijn neusgaten schoonmaakt! Erg grappig om te zien. Onderweg komen we ook nog een nieuw dier tegen; de sabelantilope.
Tegen half 2 verlaten Hielke en Ellen het park om het politierapport bij het politiebureau is Kasane op te halen. Deze moet tussen 14.00 uur en 15.00 opgehaald worden. Na die tijd relaxen ze nog wat op de camping en geniet Ellen van een lekkere massage bij de spa van Chobe Safari Lodge.
Mark en ik brengen de middag door in Chobe. Wanneer Hielke en Ellen nog maar net weg zijn, stuiten we op een groepje overstekende buffels. Ze houden ons nauwlettend in de gaten. Omdat de beesten niet bekend staan om hun zachte karakter, besluiten we de auto in zijn achteruit te zetten en een aantal meters terug te rijden. Als ze de zandweg gepasseerd zijn, kunnen we veilig verder rijden.
Na snel wat gegeten te hebben, besluiten we route 15 te volgen. Een uur lang rijden we door een triest gebied waar werkelijk alles dor en droog is. Het doet bijna aan als een gebied waar één of andere ramp heeft plaatsgevonden. We komen geen enkele auto tegen en dieren zijn er, op wat apen en een salamander na, nauwelijks. De stenen waar op aangegeven wordt welke kanten je op kunt, zijn onleesbaar. Gelukkig hebben we de navigatie nog en zijn we na een uur terug aan het riverfront. Het contrast met het gebied rondom route 15 is groot. Het is hier groen door de Choberivier de er stroomt en vol met dieren. Het is ongeveer 16.30 uur wanneer we een groep met verschillende dieren aandachtig één kant op zien kijken. Ze hebben geen oog voor onze auto. Vaak een teken dat er een roofdier in de buurt is. We zijn benieuwd of dit het geval is en zo ja, welk roofdier het zal zijn. We rijden rustig verder en stuiten op twee game-drive wagens die op dezelfde plek stil staan. De mensen die er in zitten kijken allemaal dezelfde kant op en zijn druk bezig met het maken van foto’s en filmopnamen. Eenmaal op de plek aangekomen, fluistert één van de dames achter het stuur het magische woord; luipaard. We zijn uitzinnig en ons hart begint sneller te kloppen! Het luipaard laat zich namelijk zeer moeilijk spotten. Vaak heb je een flinke dosis geluk nodig. We wachten netjes ons beurt af en wanneer de twee wagens vertrokken zijn, hebben we een uitstekend zicht op het dier. Op minder dan 10 meter afstand ligt het luipaard ontspannen in het gras. Af en toe kijkt hij wat om zich heen. We leggen dit schitterende moment vast op zowel foto als video. Wat een ontzagwekkend dier! Wanneer hij wat onrustig met zijn staart begin te zwiepen, gaat het raampje dicht en besluiten we richting de campsite te gaan. De Big Five is compleet!!!
Die avond eten Mark en ik met zijn tweetjes in het restaurant van de Chobe Safari Lodge. Hielke en Ellen hebben deze middag een late, stevige lunch gehad en hebben hierdoor nog weinig eetlust. Na het eten willen we de blog updaten, maar helaas werkt het internet al een paar dagen niet. We babbelen nog wat met de buren van campsite nr. 3 en zoeken rond 22.00 uur ons tentje op.

[Show as slideshow]

Onze trek naar het noorden

Na een laatste nacht in Etosha bezoeken we nog eenmaal een tweetal waterholes voordat we koers zetten richting Grootfontein.
In Tsumeb stoppen we en doen we café Etosha aan voor een lekkere kop koffie met appelgebak. We zitten in de verbazingwekkende groene buitentuin in het zonnetje en smullen van de overheerlijke en nog warme appelgebak!
De boodschappen vliegen erdoorheen en daarom doen de vrouwen weer de nodige inkopen, terwijl de mannen de auto vol laten tanken. We lunchen op een picknickplaats langs de weg met lekkere broodjes uit de supermarkt.
Vroeg in de middag komen we aan bij Roy’s Camp (iets buiten de plaats Groontfontein). Al bij de toegangspoort blijkt dat het een campsite moet zijn waar de nodige aandacht aan details is besteed. Het terrein is aangekleed met allerlei kostenloze materialen. Ze worden hier een tweede leven in geblazen en geven de campsite een unieke, op zichzelf staande sfeer. Zo hangen er over de campsite verspreid auto onderdelen, schedels van allerlei dieren, oude metalen jerrycans, etc.
We mogen zelf een plekje op de tot dan toe nog helemaal lege campsite uitzoeken. De keuze is snel gemaakt. We kiezen een plek met een handige natuurstenen tafel in het midden.
Roy’s Camp is voor ons een tussenstop tussen Etosha en Divundu. Op een bezoek aan de Bosjesmannen na, zijn hier geen specifieke activiteiten te doen. Voor een trip naar de Bushmanvillage is het inmiddels aan de late kant en met onze Himba ervaringen nog vers in ons geheugen, besluiten we de tijd door te brengen op de camping. We zetten de tent op, zoeken de boodschappen uit, genieten van het zonnetje en posten een nieuw verhaal in het leukste internetcafé ooit. Er staan drie grote houten stoelen met daarbij twee houten krukjes/tafeltjes in de buitenlucht. Er hangt een bord met daarop geschreven: “Internetcafe”. Wanneer het er donker wordt, steekt het personeel sfeervolle fakkels aan. Rond 7 uur eten we een lekkere pasta Carbonara en nemen voor de eerste keer onze malariatabletten in.
Na het eten besluiten we de gezelligheid bij de bar op te zoeken. We brengen er heel wat uurtjes door en kletsen er over de meest uiteenlopende onderwerpen met Peter en Leon. Zij runnen de tent. De bar sluit normaliter om tien uur, maar Peter blijkt ons gezelschap wel op prijs te stellen, dus haalt hij de 2 voor 22.00 uur sluitingstijd vandaan. Rond 11 uur begin te vermoeidheid behoorlijk toe te slaan en uit zelfbescherming (Peter blijft maar drankjes schenken) besluiten we richting onze tentjes te gaan. Na een gezellige avond vallen we bij het ruiken van onze kussen al in slaap.

Wat vermoeid staan de volgende ochtend om 6.30 uur op. Na een verfrissende douche en een ontbijtje kunnen we er weer tegenaan.
We hebben een lange rit van 400 km naar Divundu voor de boeg. Gelukkig rijden we grotendeels over asfaltwegen, waardoor we de kilometers relatief snel wegtikken.
Explore Namibia heeft ons geadviseerd in Rundu de tank vol te gooien omdat in de aankomende regio diesel minder goed voor handen schijnt te zijn. Dit doen we dan ook maar braaf. Omdat het gebied tussen Rundu en Divundu jarenlang oorlogsgebied met Angola is geweest en werd geteisterd door rebellen, wordt ook het advies gegeven niet te stoppen tussen deze twee plaatsen. Het gebied wordt nauwlettend gecontroleerd door het Namibische leger. Er is geen direct gevaar, zekerheidshalve besluiten we een broodje in de auto te eten en in een stuk door te rijden naar de Nunda River Lodge.
De omgeving verandert gaandeweg enorm. Voorheen was alles dor en droog. Hoe verder we naar het noorden trekken, hoe groener het wordt. Ook de leefomgeving veranderd. We zien eigenlijk voor het eerst het Afrika zoals de meeste mensen dit voor ogen hebben. Rieten hutjes langs de kant van de weg, vee dat overal vrij rondloopt, jonge vrouwen met kinderen, mensen die waren vervoeren op hun hoofd. Het is even een omschakeling. Zo’n moment waarop we met je neus op de keiharde feiten wordt gedrukt.
Even na tweeën komen we aan bij de lodge. We worden er ontzettend vriendelijk onthaald. De lodge doet paradijselijk aan en ligt aan de Okavango rivier. Op het terras boven het water hebben we een geweldig uitzicht op de mooie groene omgeving en de in het water ploeterende nijlpaarden. Deze hebben we nog niet eerder gezien. Vol bewondering observeren we de logge beesten.
De eigenaar verteld ons dat we in een andere tijdzone zitten en het een uur later is dan voorheen. We hebben nu dezelfde tijd als in Nederland. We informeren naar de excursiemogelijkheden en schrijven ons in voor een riviersafari die nog deze middag plaats vindt.
Nunda River Lodge heeft 5 campsites. We kunnen uit twee kiezen. We kiezen diegene met een mooie rieten omheining vlakbij de sanitaire voorzieningen. Zelfs deze zijn een paradijsje. Wanneer je het rieten gebouwtje binnen komt heb je, bij de dames, aan de rechterkant twee toiletten en aan de linkerkant twee mooie ruime douches. Bij de heren is dit net andersom. In het midden hiervan is een tuintje aangelegd. De lodge en de daarbij horende campsites worden met zorg onderhouden.
Wanneer we onze tent op hebben gezet, is het al tijd om op riviersafari te gaan. Iets waar we lang naar hebben uitgekeken. Naast ons vieren gaat er slechts nog een man mee. We hebben alle ruimte om heen en weer te lopen. We kunnen op deze manier mooie plaatjes en opnamen maken. Het zonnetje, de schitterende flora en fauna maken het een heerlijke boottocht. We zien nijlpaarden, krokodillen, een grote diversiteit aan vogels en de Popa Falls.
De Popa Falls zijn een reeks achter elkaar gelegen waterlopen (soort van stroomversnelling). Te midden hiervan liggen een aantal eilandjes. Bij één van de eilandjes legt te boot aan om zo de mogelijkheid te verschaffen om de Popa Falls van dichtbij te kunnen bekijken. Deze kans laten we niet aan ons voorbij gaan. Met onze voeten in het witte zand nemen we de mooie omgeving in ons op. We zijn blij verrast over de schoonheid van de Falls.
Nijlpaarden “zwemmen” tijdens de boottocht om ons heen. In werkelijkheid lopen ze over de bodem van de rivier. Wanneer ze op afstand zijn, zijn ze heel bedrijvig en doen ze regelmatig hun gigantische bek open. Wanneer we dichterbij komen met de boot, verstoppen de nijlpaarden zich onder water.
De een beetje onnozel aandoende beesten zijn in Afrika verantwoordelijk voor de dood van meer mensen dan enig ander dier. De tonnen wegende dieren zijn op het land gigantisch snel.
Terwijl de zon langzaan ondergaat, begeeft de boot zich richting de lodge. Rond half 7 komen we hier aan. We gooien wat stukken vlees op de braai en duiken na een de korte voorgaande nacht heerlijk op tijd ons slaapzak in.

Zondag hebben we geen reisdag. We nemen een lekkere douche, klappen de tent in en ontbijten in de lodge. Een ontspannen begin van de dag.
Na het ontbijt doen we de nodige wasjes. Inmiddels is het al behoorlijk opgewarmd en kan de korte broek aan. We merken dat, hoe verder we naar het noorden trekken, de nachten warmer worden en overdag de temperaturen rond de 30 graden uitkomen. Niet vervelend
We stellen de navigatie in op het, met 250 km2 relatief kleine, Mahango Game Park. Na een permit gekocht te hebben, mogen we het park in. We zien meteen verrassend veel dieren. Voor het eerst zien we de bushbuck, de roan antilope en de tsessebe.
Ook nemen we een kijkje bij de Giant Baobab. Van een afstandje denken we hem al te zien, maar dat blijk hem niet te zijn. Dan is het vast de volgende. Nee, dat is hem ook niet! Drie keer is scheepsrecht. De derde blijk hem echt te zijn. Geen twijfel mogelijk. De boom is reusachtig en heeft een omtrek van een aantal meters. We nemen een kijkje bij de Giant Baobab. Wanneer we er omheen lopen, zien we dat zich op het land, achter de boom een nijlpaard schuil te houdt. We nemen wat foto’s en lunchen bij de auto.
Aan het eind van de rit nemen we nog een kijkje bij de waterhole van het Mahango Game Park. Een 10 km. lange zandweg leidt ons hierheen. Wat er te zien is, is een beetje teleurstellend. Geen wildlife dit keer. Je kunt ook niet altijd geluk hebben. We nemen de 10 km. lange zandweg terug, verlaten het park en rijden richting te lodge.
De rest van de middag relaxen we hier. Rond 6 uur wenkt de eigenaar me (Laura). Hij verteld dat er om 18.30 uur een optreden is met traditionele Afrikaanse dans en muziek. Dat klinkt leuk.
We kleden ons warm aan en zoeken rond 18.30 uur een plekje op het terras boven het water. Het optreden wordt verzorgt door leerlingen van de Kake Primary School. De donaties die ze krijgen met de optredens komen ten goede aan de school en de leerlingen. Het is ontzettend leuk om dit te mogen zien! De kinderen geven zich volledig en ze stralen van oor tot oor. Ook het personeel van de Runda River Lodge geniet. Het duurt maar even en ze dansen net zo hard mee.
Ik (Laura) zou heel graag een Afrikaans schooltje willen bekijken en besluit aan het einde van het optreden één van de leerkrachten te vragen of dit mogelijk is. De directeur van de school is ook aanwezig en geeft aan dat we van harte welkom zijn. We maken de afspraak dat we de volgende dag, voor half 11, langs komen. Na half 11 zijn er examens. Ik kan niet wachten!
Maandag gaat de wekker om zes uur, een vreemd gevoel omdat we ineens in het donker opstaan door het uur tijdverschil. Er zitten hier in de omgeving ontelbaar veel vogels en dat laten ze merken tijdens een prachtig ochtendconcert. Na een heerlijke warme douche lopen we een klein stukje naar de lodge voor een uitgebreid ontbijt. We hebben uitzicht op de rivier vanuit de open ontbijtruimte. Een heerlijk begin van de dag.
Na het ontbijt vertrekken we naar Kake Primary School. Vanaf de lodge is het maar een klein stukje rijden. Wanneer we aan komen, staat de directeur, keurig gehuld in pak, buiten te wachten.
We schudden hem de hand en praten nog even na over het leuke optreden van de vorige avond. De kinderen waren enorm onder de indruk van het publiek. Ze hadden nog nooit zoveel blanke mensen samen gezien
De rondleiding start bij het kantoor van de directeur. Wat is hij trots. Het is een druk, wat rommelig aandoend hokje. Vervolgens mogen we een kijkje nemen bij de kookplaats en de klaslokalen. Elke ochtend wordt er door een aantal moeders voor de kinderen gekookt. Twee grote potten (rivier)water staan al te pruttelen op het vuur. We gaan naar de klaslokalen en nemen een kijkje bij de 6,7 jarige kinderen. Dit vind ik (Laura) natuurlijk super, omdat dit de leeftijdscategorie is die ik zelf ook les geef.
Het lokaal is oud, stoffig en zit behoorlijk vol kinderen. Het meubilair heeft zijn langste tijd al lang gehad en is nodig aan vervanging toe. Materialen om les te kunnen geven zijn er zo op het eerste gezicht nauwelijks. Met de hand geschreven posters hangen aan de muur. Een ontzettend groot contrast als je dit vergelijkt met de scholen in Nederland. De kinderen moeten wel even lachen, wanneer er vier blanke mensen binnen stappen. We krijgen eveneens een rondleiding in de andere, hogere klassen. Wat we hier te zien krijgen is niet anders.
De twee gebouwen waar de school in is gehuisvest zijn verouderd, ramen zijn stuk en een likje verf zou geen overbodige luxe zijn. Het ontbreekt ze echter aan geld om dit ook daadwerkelijk te kunnen realiseren. Ook moet er een hek rondom het terrein komen. Het plein is nu niet omheind, hierdoor zijn korte geleden nog twee kinderen door krokodillen gegrepen. Zij kunnen dit verschrikkelijk genoeg niet navertellen. We besluiten samen de school een donatie te geven en wisselen gegevens uit in de hoop eenmaal thuis ook nog iets voor ze te kunnen betekenen. We zijn er van overtuigd dat er met weinig middelen grote stappen gezet zouden kunnen worden. We hopen in te toekomst nog iets voor ze te kunnen doen.
Na dit indrukwekkende bezoek, waarbij we een helder beeld hebben gekregen van het echte Namibië rijden we door naar onze volgende bestemming. We hebben vandaag 200 km voor de boeg, een kort stukje over alleen asfaltwegen. Onderweg komen we in een flits al een grote groep olifanten tegen, met veel kleintjes. Dit belooft wat voor het aankomende National Park waar we vlak bij zitten! Na twee uurtjes komen we aan op de campsite van Mazambala Island Lodge. Deze campsite ligt direct aan het water, maar is een stuk primitiever dan de vorige. De doucheruimtes en toiletten hebben geen verlichting, deuren of spiegels en er is geen electriciteit beschikbaar. Gelukkig maakt het uitzicht dit meer dan goed. We besluiten al snel om naar de lodge te gaan om te lunchen en te informeren naar een sundowner cruise. We zetten snel onze tentjes op en vragen om een lift naar de lodge. Zoals de naam al doet vermoeden ligt de lodge op een eiland en is alleen te bereiken met een boot. We worden opgepikt voor een leuke tocht tussen riet-omzoomde beken. Het water is zo helder dat je de bodem duidelijk kunt zien. Na 15 minuten komen we aan. We worden vriendelijk verwelkomt door de managers, onze bestelling voor de lunch wordt al lopend opgenomen. We krijgen al snel te horen dat alle boten bezet zijn voor de sundowner cruise, maar de game drive wordt ons ook zeker aangeraden. Blijkbaar is het luipaard een veel voorkomende gast, en aan olifanten moet er ook geen tekort zijn. Na een snelle lunch besluiten we voor de game drive te gaan. We pakken weer een boot, nu richting het Mudumu National Park. Onderweg komen we een groep zonaanbiddende nijlpaarden tegen die we eindelijk van dichtbij kunnen bewonderen. Wanneer we het park bereiken, pakken we de open auto en gaan op zoek naar het eerste wild. Al snel worden we omringd door tientallen olifanten! Dit begint al goed. De gids waarschuwt ons wel dat de moeders en hun kleintjes nu nog rustig zijn. Maar dat ze ons op de terugweg aan kunnen vallen. “They become crazy, before sunset”, vertelt hij ons nog even. Hmmm… Dat wordt straks nog wat.
Naast olifanten bewonderen gaan we natuurlijk ook op jacht naar een nieuw dier. We hebben nog twee soorten van de Big Five te gaan. Wanneer we op een pad rijden met dichtbegroeide bossen stopt onze gids. Het is een buffel! En aangezien het park rijk is aan luipaarden hopen we dat we onze Big Five vandaag compleet maken. Onderweg komen we steeds meer olifanten tegen. Heel veel moeders en jongen. Het blijkt zo angstaanjagend over te komen dat we een Nederlands gezin op sleeptouw nemen omdat ze niet langs een groep olifanten durven te rijden. Onderweg stoppen we voor een drankje met uitzicht op honderd olifanten die aan de rivier komen drinken. We moeten niet teveel bewegen om geen aandacht te trekken. Na dit drankje met het, in onze ogen, meest indrukwekkende uitzicht ter wereld rijden we verder op zoek naar nog meer prachtige dieren.
We beginnen ondertussen alle olifanten op te tellen en komen uit op vierhonderd stuks van deze prachtige grote dieren! Wat een ongelofelijke game drive in een vrij onbekend park. Wat een geluk dat we hier langs zijn gekomen.
Onderweg komen we van alles tegen, giraffes, zebra’s, springbokken, kudu’s, apen etc etc. Teveel dieren om op te noemen. Wanneer de zon langzaam naar de horizon begint te zakken krijgen we te horen dat het ‘leopard time’ is. We speuren de omgeving ingespannen af op zoek naar nummer 5. De gids krijgt een spoor te pakken, een duidelijke verse pootafdruk van een luipaard. De spanning begint op te lopen in de auto. Ook omdat we nog steeds worden omringd door tientallen olifanten en ze rond deze tijd beginnen aan te vallen. We stuiten op een grote groep met veel jongen. Voorzichtig rijdt de gids om de dieren, maar dit valt niet in goede aarde. We komen te dichtbij en een moeder begint vervaarlijk met haar oren te flappen en laat met een duidelijke tetter horen dat we snel weg moeten zijn. Gelukkig blijft het daarbij en rijden we zonder deuken verder. Ondertussen blijft onze gids naar de grond staren. De sporen lopen een hele tijd over het zandpad waar wij langs rijden maar er is nog geen enkel spoortje van luipaardprint.
De zonsondergang op de achtergrond is inmiddels prachtig en we komen nog een paar bavianen tegen die geweldig te fotograferen zijn in het avondlicht. Daar blijft het helaas bij en we vertrekken in de schemering weer uit het indrukwekkende park, helaas zonder de complete big five.
De boottocht terug is aardig frisjes maar we worden warm gehouden door een prachtige roze avondlucht die langzaam overgaat in een zeer indrukwekkende sterrenhemel. Onderweg komen we nog meer olifanten tegen die langs de oever, of in de rivier staan te grazen. De rietkragen om ons heen ritselen in de wind terwijl het gebrom van nijlpaarden en het getetter van olifanten op de achtergrond weerklinkt. Het is weer een heerlijke dag geweest.
Na een half uur varen komen we weer aan op onze campsite en blijken we er een paar buren bij te hebben. Naast een stel Belgen met een campertje, heeft een nijlpaard zich in het riviertje vlak voor onze campsite gesetteld. Met onze hoofdlampjes regelmatig op de waterkant gericht flansen we snel een pan pasta in elkaar en kruipen we om negen uur in onze tentjes.

[Show as slideshow]

In Etosha op zoek naar de Big Five!

Iedereen allereerst heel erg bedankt voor jullie berichtjes. We vinden het geweldig ze te lezen!

Het wordt een lange dag. We staan vroeg op om op deze manier te kunnen ontbijten zodra dit mogelijk is. We vullen onze magen en nemen nog een aantal muffins mee voor onderweg. Vandaag gaat de rit naar Okaukuejo. Okaukeujo is onze eerste overnachtingsplek in Etosha.
Etosha is het grootste wildpark van Namibië. Het is net zo groot als de helft van Nederland en gelegen rondom een grote zoutpan. In de zomer een broedplaats voor duizenden flamingo’s, in de winter een grote dorre vlakte. In het park zijn een aantal waterholes waar de dieren, vanwege de droogte in de winter, naar toe zullen trekken. In Etosha zullen we op drie plekken overnachten, namelijk in Okaukuejo, Halali en Namutoni. De Big Five zijn allemaal vertegenwoordigd in Etosha, echter is de luipaard zeer lastig te spotten.
Na een aantal uren rijden komen we aan in het dorpje Kamanjab. Kamanjab staat bekend om de Himba’s. Nomaden waarvan de vrouwen hun huid ter bescherming insmeren met een mengsel van boter en ijzerhoudend steenpoeder. Op deze manier krijgt hun huid de kenmerkende rode kleur. In het dorp vragen we bij een lodge waar we de Himba’s kunnen vinden. De eigenaresse, een Belgische, wijst ons de locatie. Deze ligt echter niet op de route naar Etosha, daarom vragen we of ze misschien een locatie kent die wel op de route ligt. Ze wijst ons de weg naar een pension verderop. Daar weten ze meer. En inderdaad. Een vriendelijke meneer tekent de route voor ons op een papiertje. We vervolgen onze weg en na 40 kilometer slaan we rechtsaf. We komen bij een hevig op kauwgom kauwende (met alle daarbij komende geluiden) mevrouw die vraagt of we de Himba’s willen bezoeken. Gelijktijdig verschijnen drie kleine kereltjes waarvan één ons meteen een hand geeft en groet. Vanuit Nederland hebben we fluitjes, ballonnen en pennen meegenomen en we besluiten deze uit te delen. Een hels kabaal breekt los. De fluitjes vallen in de smaak. In ieder geval weten de Himba’s nu dat we eraan komen… De vrouw legt uit dat de tour ongeveer 2 uur duurt en 25 euro per persoon kost. Aangezien we op tijd staan (we moeten voor zonsondergang, 17.30, in Etosha zijn), vragen we of het in een half uur kan. Dat kan wel, maar kost 20 euro. We hebben helaas nog maar 35 euro in onze portemonnee  en vragen of dat voldoende is. Ze gaat akkoord. In sneltreinvaart bezoeken we het dorp. Bij de eerste stop zijn we al onze fluitjes, ballonnen en pennen kwijt. Rondom Laura verzamelen zich alle kindjes van het dorp die haast letterlijk de fluitjes uit haar handen trekken. We maken kennis met een aantal Himbavrouwen die zichzelf wat vermaken met leer en een mes. Er wordt verteld wat de vrouwen in hun haar smeren. We maken wat foto’s en gaan verder. We mogen plaats nemen in een hut waar het één en ander aan klederdracht hangt. Het ene is voor vrijgezelle vrouwen en een ander stuk is een voorbeeld van kleding van de vrouwen dragen op de dag dat ze gaan trouwen. We krijgen in twee minuten te zien hoe de vrouwen zich wassen. Dit doen ze met zweet. Ze stomen zich letterlijk en figuurlijk “schoon”. Na dit alles mogen we nog over de markt om de handwerken die door de Himba’s te kunnen kopen. We hebben helaas geen geld meer, waardoor dit ook in 30 seconden gepiept is. We gaan terug naar de auto om onze weg voort te zetten naar Etosha. We zijn alle vier wel van mening dat het gebeuren erg commercieel was en we niet echt het leven van de Himba’s hebben kunnen waarnemen. Desondanks  is het toch leuk ze gezien te hebben.
Aangezien we voor Palmwag, vanwege de controle op vleeswaren, door bijna al onze boodschappen heen waren, besluiten we in Outjo nog boodschappen te doen. We pinnen eerst nog wat geld voordat we de vrouwen afzetten bij de lokale supermarkt. De tank raakt inmiddels ook leeg en aangezien het voltanken ongeveer een half uur in beslag neemt, besluiten Hielke en ik de auto te laten volgooien terwijl de dames boodschappen inslaan. Na ongeveer 45 minuten pikken we de dames op en zetten we koers naar Etosha. Het is inmiddels 15.00 uur en we hebben nog geen lunch gehad. We stoppen bij een picknickplaats waar we genieten van de zojuist gekochte bolletjes. Ze smaken ons erg goed! Rond 4 uur komen we aan bij de poort waar we onze permit halen. In Okaukuejo moeten we het verschuldigde bedrag betalen. Onderweg daarnaar toe zijn we nog getuige van een stel leeuwen die in de verte hun prooi opeten. Helaas te ver weg om een goede foto van te maken. We gaan ervan uit dat we vast nog wel meer leeuwen gaan zien. Ruim voor zonsondergang komen we aan bij Okaukuejo. Na het invullen van de formaliteiten en het betalen van de benodigde fees, gaan we naar onze campsite. Een schitterende ruime plek vlakbij de waterhole die ’s nachts verlicht wordt en dan vaak bezocht wordt door de zwarte neushoorn. Nadat we onze auto hebben geparkeerd, nemen we een kijkje bij de waterhole. Tijdens een ontzettend mooie zonsondergang zien we diverse olifanten en giraffes water drinken uit de waterhole. Geweldig! Hier zouden we de hele avond wel kunnen zitten. Hielke en ik besluiten om de briketten alvast aan te maken zodat we onze eerste nacht in Etosha in kunnen luiden met een heerlijke BBQ. Wanneer we bijna kunnen beginnen aan de BBQ worden we door Laura en Ellen opgehaald. “Een neushoorn!”, roepen ze. We laten de boel de boel, nemen de camera’s mee en snellen ons naar de waterhole. En inderdaad. Een zwarte neushoorn staat bijna roerloos bij het water. Af en toe beweegt hij om wat te drinken. Een schitterend gezicht. Gelukkig is de waterhole verlicht, waardoor ik nog redelijke foto’s hebben kunnen maken. Naast de neushoorn melden zich ook nog een aantal olifanten. Tussen het eten door nemen we veelvuldig een kijkje bij de waterhole. We kunnen er geen genoeg van krijgen. Om half 10 gaan we moe maar voldaan onze daktent in.

Dinsdag gaat onze wekker wederom vroeg. We kruipen om 5.45 uur onze tent uit. We doen onze kleren aan, pakken een ontbijtje en nemen dit mee naar de waterhole om daar, hopelijk, weer een aantal dieren te mogen bewonderen.  Op wat springbokjes na, is er nog weinig wild actief. We ontbijten rustig bij de waterplaats, genieten van de mooie omgeving en nemen vervolgens een warme douche. Die warme douches zijn hier, met de behoorlijk frisse nachten en ochtenden, echt genieten! Je komt er weer lekker van op temperatuur.
Na het douchen voelen we ons als herboren en kunnen we het niet laten om weer richting de waterhole te gaan. Wat we daar aantreffen is met geen pen (toetsenbord) te beschrijven. Rond de plas heeft zich inmiddels zoveel wild verzameld dat we bijna niet weten waar we moeten kijken. We zien er ontelbaar veel zebra’s, een groepje statige gemsbokken, de overal opduikende springbokjes en een kudde met Blue Wildebeasten (Nederlandse vertaling???). Het is een lust voor het oog! Mooie foto’s en filmopnamen worden gemaakt. Na een poosje worden de spiegelreflexcamera en de filmcamera aan de kant gelegd om er ook zonder lens van te kunnen genieten!
’s Middags besluiten we een warme maaltijd te maken, zodat we ’s avonds onze tijd door kunnen brengen bij de waterplaats. We maken een lekkere, voedzame pasta.
Na het eten is er nog mooi de tijd om een update te posten. Omdat er geen Wifi voor handen is, gebruiken we Mark zijn telefoon als Wifi-hotspot. Foto’s uploaden is hierdoor helaas niet mogelijk.
We pakken de tent in. Eekhoorntjes dartelen om ons heen en ook de sociable weavers en een southern yellow billed hornbill houden ons gezelschap (vogels).
Om 14.00 uur  springen we in de auto om Etosha verder te verkennen. Even na het verlaten van de campsite, signaleren we meteen al een olifant. Wat zijn deze beesten gigantisch en indrukwekkend! We bezoeken verschillende natuurlijke en kunstmatige waterholes. Sommige zijn ontzettend mooi en rijk aan wildlife, anderen staan droog . Op deze plekken is er in de wijde omtrek geen wild te zien. Zo zien we op de gemsbokvlakte geen enkele gemsbok. Dit houdt het tegelijkertijd steeds enorm spannend. Zullen we wel of geen wild aantreffen bij een waterhole? En als we wat zien, wat zullen we dan zien? We spotten weer genoeg, met als nieuwkomer de red hartebeest. Ons ritje wordt in stijl afgesloten met het zien van een olifant.
Onder het genot van een Savannah Light genieten we van de ondergaande zon bij de waterplaats van Okaukuejo. Een olifant geniet van zijn drankje, vers getapt uit de waterhole.
We eten ‘s avonds brood met noodles en duiken vroeg ons bed in. We zijn moe van alle schitterende indrukken.

Woensdag is een bijzondere dag voor Hielke en Ellen. Precies een jaar geleden gaven zij elkaar het ja-woord op Aruba. Wat speciaal om dit in het schitterende Afrika te mogen vieren.
Na ons dagelijks ritueel van opstaan, omkleden, ontbijten, inpakken, etc. afgewerkt te hebben, stappen we in de auto. Vandaag gaat de rit naar Halali, onze volgende campsite in Etosha. Onderweg doen we, net als de dag ervoor, verschillende waterholes aan.
Wanneer we al een poosje op weg zijn, steekt plotseling een kudde van zo’n 30 volwassen en kleine olifanten de weg over. Er lijkt geen einde aan de stoet te komen. We stoppen de auto en kijken toe tot alle olifanten rustig en veilig de overkant bereikt hebben. Wat een imposante dieren. Een prachtig gezicht!
Bij één van de waterplaatsen die we aan willen doen, staan behoorlijk veel auto’s. We zijn nieuwsgierig en rijden er naartoe. Zal er iets speciaals te zien zijn? We krijgen er twee leeuwinnen te zien die lekker in het dorre gras relaxen. Dit keer is de afstand van de auto tot aan de dieren relatief klein en kunnen we ze goed zien en op de foto/film zetten. De artiesten lijken zich weinig aan te trekken van hun toeschouwers.
Rond het middaguur komen we aan op Halali campsite. We mogen er zelf een plaatsje uitzoeken. We parkeren de auto, lunchen, doen wat wasjes, nemen een douche en werken ons verslag bij. Om 15.30 uur stappen Mark en ik in de auto om nog een aantal spots aan te doen. Hielke en Ellen relaxen lekker op de camping. De waterhole van Goas (een van de beste waterplaatsen van Etosha) is ons voornamelijke doel van deze rit. Onderweg krijgen we van een Afrikaanse rastaman te horen dat er bij Goas “lots of lions” zijn. Ons adrenalinepijl stijgt en we snellen ons die kant op. Bij de waterhole treffen we naast veel ander wild welgeteld 4 leeuwinnen en 1 leeuw aan. Ze lopen wat heen en weer en rusten uit in de aangename namiddag zon. We zien een giraffe lange tijd twijfelen over het wel of niet gaan drinken bij de waterplaats. Wanneer giraffes gaan drinken, moeten ze hun voorpoten buigen. Een heel aandoenlijk gezicht. Het kost ze de nodige moeite om vervolgens weer om hoog te kunnen komen, waardoor ze op zulke momenten vaak ten prooi vallen aan leeuwen. De giraffe heeft behoorlijk veel dorst en besluit een poging te wagen. Wel is hij steeds enorm op zijn hoede. We zijn gelukkig geen getuige van een kill (Laura’s woorden) en de giraffe brengt het er heelhuids vanaf.
Rond vijven besluiten we terug te rijden naar Halali campsite om daar nog een kijkje bij de huiswaterhole te kunnen nemen. Vogels zijn er in grote getale aanwezig en produceren een mooi fluitconcert. Veel meer krijgen we niet te zien. Later op de avond nog maar eens een kijkje nemen.
We hebben ’s middags besloten om vandaag niet zelf te koken, maar gebruik te maken van het (bbq)buffet op de campsite. Er is voldoende keus en het eten smaakt ons goed. We eten voor het eerst impalasteak. Een fijn, mals stukje vlees!
Na het eten genieten Hielke en Ellen bij de tent, onder het genot van een glas champagne, van de ontzettend mooie sterrenhemel! Deze zijn niet te vergelijken met de sterrenhemel in Nederland. Zoveel sterren en zo enorm helder. Je bent geneigd om constant naar boven te kijken.
Mark en ik nemen nog een kijkje bij de waterhole. Twee zwarte neushoorns lessen daar hun dorst. Ze staan naast elkaar en lijken met elkaar te communiceren. Ze reiken hun hoofden naar elkaar en maken hierbij de nodige geluiden. Na verloop van tijd houdt één van beide het voor gezien en verdwijnt in de donkere nacht. De overgebleven neushoorn drinkt nog wat, verlost zichzelf van de nodige gassen, doet zijn behoefte en besluit het dan ook voor gezien te houden.
Wij keren terug naar onze tent en zoeken ons warme slaapzakken op.

Donderdag rijden we naar onze laatste stop in Etosha, Namutoni campsite. Het eerste gedeelte van de rit zien we eigenlijk niets. We vragen ons af waar de dieren zich schuilhouden, maar hoe dichter we bij de campsite komen, hoe meer het wild op ons pad komt. Hoogtepunt van deze ochtend is het zien van een beeldschone leeuw met een volle bos manen en een leeuwin. Ogenschijnlijk zien ze er zo mooi en onschuldig uit… Echter is het niet voor niets ten strengste verboden om in Ethosa buiten de campsites je auto te verlaten.
Rond de middag komen we aan op Namutoni campsite. Namutoni staat bekend om het beschermde fort dat op het terrein staat dat tevens als centrum van veel activiteiten dient. De plek doet gezellig aan. De campsites zien er goed uit en op veel plekken groeit zelfs gras. Een prettige afwisseling na alle voorgaande zanderige plekken. Aan souvenirs geen gebrek wanneer we weer thuis zijn. We kunnen met het zand dat we meeslepen waarschijnlijk moeiteloos een zandbak vullen .
We kiezen een knus plekje uit en parkeren de auto’s. Onze tenten zetten we nog niet op, want aan het einde van de middag gaan we nog op pad. Omdat de dieren zich ’s middags, op het heetst van de dag nauwelijks laten zien brengen we deze tijd door op Namutoni. Ieder doet waar hij zin in heeft.
Om 4 uur starten we de auto, op zoek naar de rest van de big five. Dit klinkt makkelijker dan het in de praktijk blijkt te zijn. Inmiddels hebben we de olifant, leeuw en neushoorn af kunnen vinken. De luipaard en de buffel houden zich tot op heden nog goed voor ons verborgen.
We zien weer ontzettend veel, onder andere de nog niet eerder gespotte dik dik. De oogverblinde namiddagzon maakt alles nog mooier dan het al is en we genieten volop van de rit. Hoe we ook zoeken naar het luipaard en de buffel, we vinden ze niet. Geen teleurstelling. We zijn toeschouwer van een olifant die flink op onze lachspieren werkt. Op het moment dat we hem zien, staat hij bij een waterplaats te drinken. Na een tijdje neemt hij de benen en stopt hij bij een termietenheuvel. Deze probeert hij met zijn slurf en poot te bewerken. Wanneer dit niet het desgewenste effect heeft, draait hij zich om gaat hij er met zijn logge olifantenbillen op zitten. Hij nestelt zich lekker en gooit zichzelf met zijn slurf onder het zand, ondertussen klapperen zijn oren heen en weer. Een ontzettend komisch gezicht.
Omdat de zon bijna ondergaat moeten we ons helaas weer richting te campsite begeven. Hier aangekomen zetten we de tent op, steken we de braai aan en nemen we nog een kijkje bij de waterhole van Namutoni. In het riet horen we activiteit, echter laat het dier (olifant???) zich niet zien. Na een bezoekje aan het sfeervolle fort installeren we ons rondom de braai. We eten een lekkere salade, een lekker stukje vlees en een paar minder lekkere. We drinken een aantal drankjes en wanneer de klok aangeeft dat het 9 uur is, maken we ons klaar voor de nacht.

[Show as slideshow]

12►

Namibië, een land met vele mooie gezichten!

Donderdag worden we wakker in een bewolkt Swakopmund. We beginnen de dag goed met een heerlijk ontbijt in hotel Rapmund.
Om 8 uur worden we opgehaald voor een transfer naar de Sandwich Harbour in Walvisbay. We mogen de hele ochtend genieten van een catamaran dolphin en seal cruise. Rond 9 uur vertrekt de kleine boot . Lekker een paar uurtjes relaxen en hopelijk mooie dingen zien. Vlak na vertrek springt er al een zeeleeuw aan boord. Niet geheel natuurlijk, want ze weten dat er vis te halen is aan boord. Na een paar visjes, schiet de zeeleeuw het water weer in. Inmiddels wordt de boot ook omsingeld door tientallen zeemeeuwen en witte pelikanen. Witte pelikanen zijn schitterend om te zien, vooral wanneer ze vlak boven je vliegen. Het schijnt één van ’s werelds grootste vliegende vogels te zijn. Hielke heeft het geluk om net een stukje dichter bij de vogels te komen dan de rest van de passagiers. Hij krijgt een speciaal cadeautje midden op zijn voorhoofd.
Om 9.20 uur zitten we al aan ons eerste en vervolgens ons tweede koffielikeurtje. “Om lekker warm te blijven”, vertelt de kapitein. We breken hier heel wat records .
Op een zandbank, die tevens als natuurlijke afscheiding van de Sandwich Harbour, dient leeft een groep van 20.000 pelsrobben. We varen vlak langs de kolonie en zien daar onze eerste jakhals. De dieren zijn constant op zoek naar de kadavers van pelsrobben maar vallen ze zelf niet aan. Vlak voor de kust, liggen tientallen jonge robben in het water te dartelen. Ontzettend leuk om te zien!
Even daarna verlaten we de beschutte baai van de haven uit en varen op open zee. Met de Atlantische Oceaan aan de ene en de uitgestrekte Namib Woestijn aan de andere kant genieten we van het uitzicht. Omdat het best frisjes is, krijgen we een paar fleecedekens toegestopt. Maar die worden al gauw opzij gegooid omdat  er dolfijnen worden gespot! Het blijken heavyside’s dolphins te zijn, een schitterend, grijs, zwart en wit gekleurd dier dat alleen voorkomt aan de kust van westelijk Afrika.  Eerst zien we ze alleen jagen in de verte. Maar al snel komen ze spelen en zwemmen ze mee met de boot. We hangen helemaal over de boeg van de boot om maar niks van de speelse dolfijnen te missen. Minutenlang  zwemmen ze mee en springen ze uit het water omhoog. Ontzettend leuk om dit te aanschouwen!
Op de radio komt binnen dat er ook bottle nosed dolphins gespot zijn, beter bekend als Flipper. We moeten allemaal binnen in de boot gaat zitten zodat de kapitein in volle vaart naar de genoemde plek kan varen. Al snel spotten we ook deze prachtige dieren. ‘Flipper’ ziet er qua uiterlijk totaal anders uit dan de heavyside’s dolphins, maar deze zoogdieren zijn zeker niet minder mooi. Ook de bottle nosed dolphins zwemmen met de boot mee en springen speels op uit het water. Nog nooit eerder hebben Mark, Hielke en ik wilde dolfijnen gezien, dus was het een hele mooie, bijzondere ervaring.
Alsof deze ervaring nog niet genoeg is, krijgt de kapitein te horen dat er een walvis gespot is. Wat???!!!! We geloven onze oren niet. Het walvissenseizoen start begin augustus. Omdat het pas twee augustus is, durfden we amper te hopen. Vol verwachting varen we in volle vaart naar de plek waar ze gespot zijn. ‘Gaan we ze zien?’ is de brandende vraag. Als snel krijgen we ons antwoord:  ja!!! De rug van een humpback whale steekt boven het water uit. Eerst zien we een krachtige fontein uit het water sproeien en vervolgens nog één. Het zijn er dus twee! Langzaam zien we deze gigantische dieren door het water glijden. Twee keer steekt er zelfs een enorme staart uit het water. Heel bijzonder, want de kapitein van onze boot vertelt dat hij dit prachtige schouwspel slechts vier keer in de afgelopen jaren heeft gezien. Wat een gave trip!
Om al dit moois te vieren worden op de terugreis de flessen champagne geopend. Champagne is natuurlijk niet compleet zonder verse Namibische oesters en vis- en vleessnackjes. De Namibische oesters zijn enorm populaire, klasse A oesters en zijn de meest geëxporteerde ter wereld. De baby-oesters worden uit Chili gehaald en in Namibië in 8 maanden tot volwassen oesters gekweekt. De wateren rondom Namibië zijn perfect voor het kweken van oesters, maar te koud om ze voort te laten planten. Daarom worden ze speciaal ingevlogen. Na acht maanden zijn de oesters nog heerlijk sappig en mals. Laura en Ellen genieten van de heerlijke oesters terwijl de mannen meer genieten van de andere snacks.
Rond één uur komen we ontzettend voldaan aan in de haven. In één ochtend hebben we zoveel dieren gespot die we nog nooit eerder in het wild hebben gezien. Niet te omschrijven deze prachtige ervaring!
’s Middags lunchen we snel in de buurt van ons hotel en om half 3 worden we opgehaald voor onze volgende tour: quadbiken door het enorme duingebied van Swakopmund. Alsof de dag nog niet onvergetelijk genoeg is! Na de uitleg gaan we, met nog een groep andere mensen, op pad. We beginnen op een redelijk vlakke ondergrond, maar gaandeweg wordt de route complexer en daarmee ook een stuk leuker! Vooral de rollercoasters zoals ze deze noemen zijn erg cool. Het is de bedoeling bij een duinkam zo hoog mogelijk omhoog te rijden, bovenaan een bocht te nemen om vervolgens weer naar beneden te sjeezen. Erg vet, vooral bij de hogere duinen. Na een uur rondscheuren worden alle deelnemers verdeeld in verschillende groepen. Mark, Hielke en Laura genieten zo van de snelheid dat ze voor de Fast-groep kiezen. Ellen, geniet iets minder van de snelheid en gaat voor de Medium groep. Twee uur lang crossen we door de prachtige desolate duinen. Tijdens het laatste uurtje breekt, na een grauwe dag, de zon door. De late namiddagzon geeft de duinen een mooie, zacht gele kleur. Wat is dit genieten!
Nadat we al het zand weer van ons afgespoeld hebben, gaan we een hapje eten bij 22 Degrees south. Een prachtig restaurant gevestigd in een vuurtoren en gerund door een Italiaan. Een hele smakelijke afsluiting van een extreem geslaagde dag!

Vrijdag nemen we afscheid van ons zeer comfortabele hotelkamertje in hotel Rapmund. Na nog een warme douche en een heerlijk ontbijtje zetten we onze backpacks weer in de auto. Voordat we vertrekken geven we wat appels, sinaasappels, melk, wortels en sinaasappelsap weg aan de persoon die de afgelopen paar dagen op onze auto heeft gepast. Het wordt erg gewardeerd. We doen nog de nodige boodschappen in Swakopmund en rijden daarna naar Cape Cross. Een plek waar onze reukzintuigen enorm op de proef worden gesteld. Wanneer je uit de auto stapt komt de overweldigende lucht van duizenden pelsrobben je tegemoet. De kolonie van Cape Cross telt namelijk 200.000 kaapse pelsrobben. De grootste kolonie pelsrobben van Zuid-Afrika en Namibië, waar in totaal 1.6 miljoen robben leven. De meeste robben liggen er op hun dooie gemakje, anderen zijn heel bedrijvig en maken een ontzettend lawaai. Tussen de volwassen robben liggen tientallen jongen, héél leuk om te zien.
Wanneer de stank ons te gortig wordt, rijden we weer verder door een gigantisch verlaten en doods landschap naar Uis. Voor, achter, links en rechts is niets anders te zien dan oneindig veel zand. Vegetatie is er nauwelijks. Midden in dit desolate gebied stuiten we op een vreemde constructie. Er staan tientallen trailers, security en hoge kranen. We mogen niet stoppen en worden vriendelijk verzocht door te rijden. In een flits zien we filmlocation op een trailer staan. Na wat onderzoek blijkt dat we door de filmset van Mad Max: Fury Road rijden. De film met Charlize Theron en Tom Hardy komt uit in 2013. Die gaan we zeker bekijken!
In Uis settelen we ons op campsite White Lady. We sluiten de middag af met onze voeten in het zwembad terwijl op de achtergrond het haardvuurtje alvast knappert voor de braai. Weer een heerlijk eind van een mooie dag in Namibië.

Op zaterdag 4 augustus staan we weer vroeg op. Er wacht ons een lange reisdag naar Palmwag. Aangezien we gisteren helaas geen tijd meer hebben gehad om de rotstekeningen bij de Brandberg te bekijken, hebben we besloten om op de weg naar Palmwag een stop te maken bij Twyfelfontein. Twyfelfontein staat bekend om haar rotstekeningen die tussen de 2400 en 6000 jaar oud zijn. Wetenschappers gaan er vanuit dat de werken in zes verschillende periodes met kwartsstenen een paar millimeter diep in het zandsteen zijn gekrast. Over de betekenis van de rotstekeningen is de wetenschap het niet eens. Waarschijnlijk is dat ze onder meer dienden om territoria aan te duiden en om kennis over jachtbuit over te dragen. Het is door UNESCO opgenomen op de werelderfgoedlijst en dus eigenlijk een must-see voor iedereen die door Namibië reist. De betekenis van Twyfelfontein vindt zijn oorsprong in 1947. In dat jaar kocht een boer genaamd Levin het gebied en twijfelde eraan of de plaatselijke bron, die maar matig water gaf, nog lang zou stromen.
Om kwart voor 8 is alles ingepakt en hebben we ons ontbijt achter de kiezen. Tijd om te vertrekken. We zetten koers naar de Aba-Huab camping. Vanaf hier is het nog een kwartiertje rijden naar Twyfelfontein. De rit is een stuk minder saai dan de rit van gisteren. Er is meer vegetatie en ook het aantal dieren dat gespot wordt, neemt weer toe.
Bij het zien van één specifiek verkeersbord gaat ons hart sneller kloppen. Het bord waarschuwt voor overstekende olifanten. Vanwege het gebied (Damaraland) waardoor we rijden, kan hier alleen maar de woestijnolifant bedoeld worden. De woestijnolifant is geen specifieke ondersoort van de Afrikaans olifant, maar heeft zich bijzonder goed aangepast aan de droogte van Damaraland. Ook in Kaokoland, een ander gebied in Namibië, komt deze soort voor. De olifanten kunnen dagelijks 80 kilometer afleggen en beschikken over een fantastisch geheugen. Een waterplek die ze tijdens een reis tegenkomen, kunnen ze maanden later zonder problemen weer terugvinden. De populatie is erg klein (minder dan 1000), het spotten is daarom erg bijzonder. Hoe hard we ook zoeken in het mooie landschap, de woestijnolifant wordt niet gevonden.
Rond 11 uur komen we aan op de Aba-Huab camping. We beginnen allemaal wel wat honger te krijgen en daarom vragen we op de camping of we daar een hapje kunnen eten. Helaas. We moeten doorrijden naar de Twyfelfontein Country Lodge. Zo gezegd, zo gedaan. Na een aantal kilometer arriveren we bij de lodge. Het gaat verscholen achter een grote groep stenen en is prachtig tegen een rotswand geplaatst. Voor de lodge zijn zelfs al rotstekeningen te vinden. We begeven ons naar het restaurant. Het personeel is nog druk bezig het buffet klaar te maken en we vragen of we wat kunnen eten. We krijgen als antwoord dat het buffet tegen één uur geopend zou worden. Omdat we nog een wandeling langs de rotstekeningen wilden maken en ook nog een twee uur durende rit voor de boeg hadden, geven we aan dat dit toch erg laat is. De behulpzame mevrouw vraagt aan de kok wat er mogelijk is en geeft aan dat we tosti’s kunnen krijgen. Geen probleem! We nemen plaats bij de bar, bestellen wat te drinken en genieten van het schitterende uitzicht. Adembenemend. Na een kwartiertje worden onze tosti’s gebracht. Ze smaken ons goed. We zouden hier de hele middag wel kunnen vertoeven, maar we moeten helaas weer verder. Na het betalen van de rekening en een bezoek aan het toilet vervolgen we onze weg naar Twyfelfontein. We worden vriendelijk onthaald door de parkeerwachter. Hij wijst ons een plek waar we de auto neer kunnen zetten en maakt een praatje met ons. We hoeven ons geen zorgen te maken over onze spullen. Hij waakt hier over en geeft aan dat we moeten genieten van de rotstekeningen.
We lopen naar de receptie waar een gids voor ons geregeld wordt. Hij heeft Raymond. “Waar komen jullie vandaan?”, is het eerste wat hij vraagt. Wanneer we aangeven dat we uit Nederland komen, is het volgende dat hij zegt: “Ahhh, the losers from the European Soccer Championships”. Hiermee is het ijs gebroken en maakt hij onophoudelijk grappen. Een leuke kerel. De weg voert ons langs de verschillende rotstekeningen en Raymond vertelt wat ze inhouden. We zien tekeningen van giraffes, leeuwen, struisvogels, neushoorns, etc. In een uur hebben we alles gezien en bedanken we Raymond voor de leuke rondleiding. We geven de parkeerwachter een fooi en wat water en vervolgen onze weg naar Palmwag. Vlak voordat we de lodge bereiken moeten we eerst door een vetenary-controle. Vanwege besmettingsgevaar wordt gecontroleerd of er dierlijke producten van zuid naar noord worden vervoerd. Het blijkt een routine-controle. Onze koelkasten worden niet gecontroleerd. Er wordt enkel gevraagd of we rood vlees bij ons hebben. Dit is niet het geval, dus mogen we doorrijden.
Om half vier komen we, na nog steeds geen woestijnolifant te hebben gezien, aan bij Palmwag Lodge. We checken in en zien dat er vanuit de lodge game-drives worden georganiseerd. We zijn meteen enthousiast en schrijven ons in voor de game-drive die de volgende ochtend 6.30 uur begint. Door een vriendelijke man worden we naar onze “kamer” gewezen. Dit blijkt een tent te zijn, voorzien van alle luxe en een badkamer in de buitenlucht. Terwijl Hielke en Ellen lekker relaxen in de tent, gaan wij er nog even op uit. We verkennen de omgeving en besluiten om onder het genot van een Savannah Light te genieten van de zonsondergang. Deze vervelen nooit!
Na een lekkere douche vertrekken we in het donker met onze zaklampen op zak naar het restaurant voor het diner. We krijgen als hoofdgerecht de keuze tussen een kwart kip of lamsragout. We kiezen alle vier voor kip. Als voorgerecht krijgen we een heerlijke koolsoep. Als nagerecht een stukje chocoladetaart. Het eten smaakt ons goed. Verzadigd keren we terug naar onze tent. We besluiten om om 20.15 uur ons bed op te zoeken. We worden de dag erna om 5.30 uur gewekt.

Zondagochtend worden we om 5.30 uur gewekt door een medewerker die op onze deur klopt. Opstaan is geen probleem. We hebben ontzettend veel zin in de game-drive die komen gaat! Om 6.00 uur zijn we kaar voor het ontbijt. We eten wat brood, kwark, een ei en drinken een kop koffie/thee. Om 6.30 uur beginnen we, vol verwachting, aan onze trip. We zijn met een klein groepje. Naast ons vieren, gaan er nog 2 andere mensen mee.
We zitten in een open auto en merken dat het nog behoorlijk frisjes is en kruipen warm tegen de mannen aan.  Het eerste gedeelte van de trip rijden we over de hoofdweg, maar snel verruilen we deze voor het echte werk, we gaan offroad! We rijden over “paden” die alleen de chauffeur ziet. Dikke keien, rivierbeddingen, steile hellingen, niets is hem te gek. We moeten ons goed vasthouden, want we worden alle kanten opgeschud. We krijgen, vooral aan het begin van de ochtend, veel wild te zien: giraffes, struisvogels, bergzebra’s, (in totaal meer dan 100) springbokken, steenbokken, gemsbokken, kudu’s en jakhalzen. Het hoogtepunt van de ochtend is het zien van 3 woestijnolifanten! Langs een rivierbedding vullen ze hun maag met vers gras en sappige bladeren. We kunnen verrassend dichtbij komen. Op slechts 3/4 meter afstand mogen we de wilde dieren bewonderen. Eerst zijn ze, net als wij overigens, enorm op hun hoede en laten ze blijken dan ze onze aanwezigheid niet op prijs stellen. Ze maken een tetterend geluid en klapperen met hun oren. Wanneer ze door hebben dat we geen bedreiging voor ze zijn, laten ze ons rustig toekijken. Omdat de woestijnolifant erg zeldzaam is, voelt het zien van deze dieren als een lot uit de loterij!
Voorgaande dagen zijn er in dit gebied leeuwen gelokaliseerd. Pootafdrukken in de zanderige grond geven het bewijs van hun aanwezigheid. Maar hoe we ook zoeken (2 uur lang), ze geven zich niet aan ons prijs. We zouden liegen, wanneer we zouden zeggen dat ons dit niets uitmaakt, maar beseffen tegelijkertijd dat er nog genoeg kansen zullen komen.
Na een 5 uur durende game-drive komen we rond 11.45 uur weer aan bij onze lodge. We lunchen gezellig met zijn vieren en relaxen de rest van de middag wat bij onze tent.
Rond 18.30 is het tijd voor de avondmaaltijd. We nemen plaats ons inmiddels toegeëigend tafeltje van 4. Dit keer staan er lekker met kip gevulde loempiaatjes als voorafje op het menu. Als hoofdgerecht gaan we allemaal voor de steak van rund. De andere optie is varkensvlees. Het eten van het hoofdgerecht had bijna voor een avondvullend programma gezorgd… De malsheid van een aantal stukjes vlees liet te wensen over. Een cheesecake van peer zorgt voor een perfecte afsluiting van ons dinertje.
’s Avonds duiken we weer vroeg ons overheerlijke bedje voorzien van klamboe in. Maandag is het weer vroeg dag en zullen we de reis voorzetten richting het tot de verbeelding sprekende Etosha!

[Show as slideshow]

Van vertrek tot de eerste dagen in Namibië

Momenteel zitten we in ons hotel in Swakopmund en beseffen we ons dat het hoognodig tijd is om een eerste reisverslag te typen. We zijn zoveel op pad dat de dagen echt voorbij vliegen! We zullen beginnen bij het begin…

Donderdag 26 juli hebben Jeroen, Martin & Fennie ons naar het treinstation in Leer gebracht, vanuit hier vertrok onze trein richting Münster. In Münster hebben we een overstap gemaakt op de trein richting Frankfurt. De treinreis is perfect en comfortabel verlopen. Beetje lezen, kletsen over onze mooie reis, eten en de 6 uur durende rit was zo voorbij. Vooral in de omgeving rondom de Moezel waren de uitzichten prachtig: groen, bergachtig en schitterende wijnvelden.
Rond 4 waren we op de luchthaven van Frankfurt. Hier hebben we, na onze tassen in reishoezen gehuld te hebben, een lekker verfrissend drankje gedaan. Op het moment dat onze vlucht op het vertrekscherm kwam te staan, werd meteen al duidelijk dat onze vlucht 2 uur vertraging zou hebben. In plaats van 8 uur vertrekken, zou de vlucht om 10 uur vertrekken. Op de luchthaven was het prima vertoeven, dus verveeld hebben we ons niet. In de foodcourt hebben we heel ontspannen een hapje gegeten. De mannen zijn voor een Duitse frikandel met groente en gebakken aardappeltjes gegaan. Ellen en ik hebben heerlijke vers  gemaakte sushi gegeten. Voor we het wisten konden we al boarden en werd het nog een haastklus om op tijd aan boord te komen.
Rond half 11 vertrok het vliegtuig daadwerkelijk. Omdat we op de luchthaven al gegeten hadden, hebben we de eerste vliegtuigmaaltijd gelaten voor wat het was en een poging gedaan om de slaap te vatten. Dit lukte de één iets beter dan de ander. De reis is overwegend rustig verlopen. We hebben wat lichte turbulentie gehad, maar hier werd bij vertrek al voor gewaarschuwd. Rond half 6 werd er nog een ontbijtje geserveerd en om 7 uur (Namibische tijd) landden we op de luchthaven van Windhoek.

Vanuit het vliegtuig stapten we meteen in de open lucht. Een schitterend weids, dor, heuvelachtig landschap strekte zich voor ons uit. Dit alles onder een strakke blauwe lucht. Adembenemend! Omdat het nog vroeg in de ochtend was, was het behoorlijk frisjes met een graad of 8. Totaal niet vervelend na een vlucht van zo’n 10 uur. De douaneformaliteiten gingen allemaal heel vlot en voor we het wisten, waren we weer een mooie stempel rijker . De tassen lieten iets langer op zich wachten. Alles gaat n.l. handmatig. Nadat ook deze binnen waren en we onze eerste Namibische Dollars gepind hadden, werden we door een vriendelijke meneer met een transferbusje naar hotel / pension Steiner gebracht. Onderweg hebben we al kunnen proeven van de eerste Afrikaanse landschappen. Tussen 9.15 en 9.30 uur kwamen we aan bij Hotel / Pension Steiner. Een leuk onderkomen dat ouderwets gezellig aandoet. Op de knusse binnenplaats een klein zwembadje met daar omheen  gezellige zitjes. Na onze bagage gedropt te hebben op onze prima kamers, zijn we gezellig op de binnenplaats gaan zitten. Onder het genot van een colaatje bijgekomen van de reis en een boodschappenlijst(je) maken. Rond 10 uur kwam Jasper van Explore Namibia langs om het een en ander over onze boeking toe te lichten. We kregen een perfect geordende map overhandigd met daarin alle benodigde papieren van dag tot dag, de nodige achtergrondinformatie over Namibië en Botswana en het rijden in een 4×4. Erg handig. We zijn de hele reis bij langs gelopen en tussentijds was er mooi de gelegenheid om daarop aansluitende vragen te stellen. Ook hebben nog twee tourtjes geboekt in Swakopmund: een catamaran dolphin & seal cruise en een quad bike tour. 2 uur later ging Japer er na een leuk, informatief gesprek weer vandoor. We kregen als welkomstgeschenk een handig afwasteiltje met daarin 2 flessen rode Afrikaanse wijn en allerlei andere handige dingetjes om onze kampeerreis goed te kunnen starten. Heel attent!
Na een lekker warme douche zijn we op verkenning gegaan in Windhoek. Om weer een beetje op krachten te komen, hebben we in een leuk koloniaal restaurantje in het Zoopark en lekkere bord pasta genomen. Met een kop koffie/thee hebben we nog een poosje genoten van het zonnetje en het uitzicht. Aan de temperatuur moesten we nog even wennen, het is hier nu namelijk winter. Een lange broek met daarop een fleecevest of softshelljasje zijn niet overbodig.  Na het eten hebben we wat rondgeslenterd. We hebben een Namibisch simkaartje gekocht, een verloopstekker, een verdeelstekker en een fles Amarula. We hebben een kijkje genomen bij de Christuskirche, het handelsmerk van de stad en tussen 1907-1910 gebouwd als symbool van vrede. Ook zijn we naar de het Namibian Crafts Centre geweest. Een plek waar authentieke souvenirs te koop zijn, spullen gegarandeerd gemaakt in zuidelijk Afrka. Ik (Laura) heb daar nog een mooie houten ring met een zeebraprint gekocht.
Na wat uurtjes in de stad rondgebracht te hebben, die verrassend modern aandoet, zijn we terug gegaan naar ons hotel/pension. Tijd voor een powernapje. Niet overbodig, wanneer je in het vliegtuig geen oog dicht hebt gedaan.
Om 6 uur zijn we met de taxi naar Joe’s Beerhouse gereden voor onze avondmaaltijd. Joe’s Beerhouse is een rustieke pub versierd met ontelbaar veel Jägermeisterflesjes en allerlei Afrikaanse objecten. Een ontzettend leuk sfeertje! Ze tappen er Afrikaanse biertjes en staan bekend om de steaks die ze er serveren. Wij hebben ons ten goede gedaan aan zebra- en springboksteak. Lekker! Een aantal biertjes, Amarulaatjes en Jägemeistertjes later zijn we weer in de taxi gestapt om deze avond vroeg ons bedje op te zoeken. Rond 9 uur waren we al in dromenland.

De zaterdagochtend zijn we, na een goede nachtrust, gestart met een lekker ontbijtje in ons pensionnetje. Rond 8 uur werden we opgehaald voor ons bezoek aan Asco (autoverhuurbedrijf). Daar eenmaal aangekomen, hebben we eerst alle formaliteiten afgehandeld: formulieren doornemen en tekenen, afkopen van eigen risico, etc, etc. Toen dit achter de rug was, zijn we naar onze auto voor de aankomende 4 weken gelopen om daar uitleg te krijgen over één en ander. Een gave bak voorzien van heel veel gemakken voorzien: koelkastje, tentje en kampeeruitrusting.
Een dikke twee uur later konden we dan eindelijk echt op pad! 4 weken lang rondrijden door mooie Afrikaanse landschappen, wat een vooruitzicht!
In Windhoek zijn we nog gestopt voor een bezoek aan de Pick & Pay, een supermarkt. Hier hebben we een flinke lading inkopen gedaan.
Na ons bezoek aan de Pick & Pay hebben we op de parkeerplaats een lekker broodje gegeten om vervolgens echt op pad te kunnen gaan. Op naar Rehoboth (Lake Oanob)! Het grootste gedeelte van onze eerste trip was over asfalt. De laatste 5 km over gravel. Dat betekende de bandenspanning aanpassen van 2.2 bar naar 1.8 bar.
Omstreeks 3 uur kwamen we aan bij Lake Oanob. Bij de receptie kregen we een campsite toegewezen. Op weg naar deze plek, was er echter een medewerker die ons een andere, mooiere, duurdere plek toewees vanwege de hoeveelheid mensen en lawaai op de aan ons toegewezen plek. Dikke prima! We kregen een mooie plek aan het meer waar de auto’s gezellig tegenover elkaar konden staan. In het midden van onze plek was een vuurplaats en aan de rand een privé aanrechtje. Niet slecht! We zijn meteen begonnen met, het voor de eerste keer, opzetten van onze tent. Een piece of cake. Binnen korte tijd stond de tent als een… tent. Na onze tafels en stoeltjes gezellig rond de vuurplaats gezet te hebben, hebben we ons klaar gemaakt voor een wandeling door het natuurgebied rondom Lake Oanob. Helaas hebben we geen wild gespot, daarom besloten we om het de volgende ochtend nog eens op pad te gaan, alleen dan met de auto. Ondanks het niet zien van wild, was het een erg mooie wandeling.
Eenmaal terug op de campsite was het tijd om onze eerste campingmaaltijd te maken. We hebben lekkere salade gemaakt en daarbij gebarbecued. Na zonsondergang koelt het snel af, daarom lekker bij het kampvuurtje gezeten en weer vroeg op bed. Ons ritme de aankomende 4 weken zal ongeveer als volgt zijn: 21.00 in bed, 06:00 uit bed. Het is gewoonweg te koud om later op bed te gaan. Het enige minpuntje aan deze campsite was de geluidsoverlast die we deze avond/nacht hebben gehad. Ergens rondom het meer was een feestje gaande met enorm harde muziek, hier hebben we nog lang van mogen “genieten”.

Na een redelijke frisse nacht met weinig slaap, ging om 6 uur de wekker. Het bleek nog een stuk kouder te zijn dan de avond ervoor, maar de omgeving maakte alles goed. Alles en iedereen rondom het meer was nog in diepe rust en langzaam kwam de zon op. Een mooi gezicht! Je merkt dat de aarde, wanneer de zon opkomt, meteen opwarmt. We hebben eerst rustig ontbeten en daarna een zeer welkome warme douche genomen.
Rond 9 uur waren we allemaal klaar voor vertrek. Eerst op zoek naar wildlife en dit keer hadden we meer geluk. We hebben een groep zeebra’s gespot en we konden zelfs relatief dichtbij komen. In volledige stilte, met een geweldig weertje hebben we een poosje van deze mooie dieren staan genieten. Daarnaast kwam er nog een groep springbokken voorbij springen.
Omdat we deze dag nog een rit voor de boeg hadden, zijn we redelijk op tijd vertrokken richting de Kalahari Anib Lodge. Onderweg zelf een lunchje in elkaar geflanst. Ideaal, want we hebben in de auto alles constant binnen handbereik.
Halverwege de middag kwamen we aan bij de Kalahari Anib Lodge. Ze hebben er slechts 3 campsites en wij kregen campsite 1 toegewezen. Wat een plek hadden we daar! De 3 campsites liggen zo ver uit elkaar dat je elkaar niet ziet, hierdoor kreeg je het gevoel er helemaal alleen te kamperen. Onze plek bestond uit een betonnen plateau omringt door een laag muurtje. We hadden er onze eigen braai, douche en toilet. Het uitzicht was dor, af en toe een boompje of termietenheuvel, een intens rode zandgrond en ontzettend weids.
Toen we ons gesetteld hadden en wat wasjes hadden gedaan, zijn we een wandeling van 7.3 km door het Kalahari gebied gaan maken. Het landschap is hier, in tegenstelling tot de dag ervoor vlak en weids. Ideeaal om wild te spotten. Zo hebben we de struisvogel, een groep zeebra’s, een gemsbok, vele impala’s en springbokken gezien. Daarnaast hebben we mogen genieten van een overweldigende zonsondergang! Deze zijn echt schitterend in Afrika!
Bij terugkomst was het al donker en zijn we begonnen met het maken van een lekkere pastamaaltijd. Deze hebben we wederom opgesmikkeld bij een warm en behaaglijk kampvuurtje. Eenmaal in de tent hoorden we het geknor van een dier. Wat het geweest is, weten we niet. De volgende ochtend stonden er echter afdrukken van hoeven in de aarde. We denken dat het een zebra of iets dergelijks geweest moet zijn.

Na ons ochtendritueel van opstaan, douchen, ontbijten en de boel inpakken, zijn we rond half 9 op weg gegaan naar de Naukluft Mountains. Een rit van 150 km. asfalt en vervolgens 150 km. gravel. Onderweg hebben we de tank vol laten gooien. Dat duurde even… 30 liter tanken, en we waren zo’n 15 minuten verder. Als de tank volledig leeg is, kan er 140 liter in, reken maar uit Bij het tankstation zat een heel gezellig ingericht restaurantje. De muren waren en vol geschreven door toeristen en overal stonden en hingen Afrikaanse tierelantijntjes. Een heel gezellig sfeertje. We hebben er filterkoffie/thee met appelgebak gehad.
Vooral de laatste kilometers van de trip waren erg mooi en weer totaal anders dan de landschappen van de dagen ervoor. Zoals de naam al doet vermoeden is het er bergachtig. De bergen zijn er glooiend en er is amper vegetatie op te vinden. Het deed ons denken aan het landschap uit de serie Lost (Hawaï).
In de loop van middag waren we op onze bestemming voor deze dag: de Naukluft Mountains Campsite. Bij de “receptie” werden we meteen gewaarschuwd voor de baboons (bavianen). Deze leven op en rondom de campsite en zijn geïnteresseerd in alles wat met eten te maken heeft. Geen eten rond laten slingeren of in de auto in het zicht leggen was de boodschap. Bavianen kunnen namelijk een hoop ellende veroorzaken. Omdat we eerst een wandeling wilden gaan maken, werd tevens geadviseerd onze tenten nog niet op te zetten.
Zo gezegd, zo gedaan: na een plekje gezocht te hebben, zijn we gaan wandelen in een weer totaal ander gebied. De wandeling voer ons langs een beekje. Het was een avontuurlijke wandeling over rotsen, door bosjes en door het beekje heen. Gelukkig werd de route duidelijk aangegeven door middel van een sign om de 100 meter.
Omdat we de tent niet in het donker op wilden zetten, konden we helaas niet de hele route lopen. Eenmaal terug op de campsite hebben we de tenten opgezet en met een lekkere wokmaaltijd nabij het kampvuur gezeten vergezeld de nodige rode wijntjes en Amarulaatjes, met op de achtergrond het gebrul van de bavianen. Goed amusement!

Na een verrassend warme nacht, hebben we dinsdag onze weg vervolgd naar Sesriem. Een korte rit van maar 125 km door een wederom prachtig bergachtig Afrikaans landschap. Onderweg hebben we ontzettend veel wild gezien en gefotografeerd. We hebben Pumba’s (wrattenzwijnen), groepen bavianen, struisvogels, gemsbokken en springbokken gespot.
Rond het middaguur kwamen we aan op Sesriem Campsite. Deze campsite hebben we uitgekozen omdat je alleen vanuit hier voor zonsopgang het gebied van de Sossusvlei binnen mag. Het is een kleinschalige campsite met 20 staanplaatsen en is maanden van tevoren vaak al volgeboekt.
Bij het inchecken hebben we meteen een permit voor deze dag en de dag erna gekocht. Vervolgens hebben we ons plekje, campsite 18, opgezocht. Wéér een super plek. Ruim en omgeven door een cirkelvormige muur van keien. Na het goed positioneren van de auto’s (nabij de stroomaansluiting) hebben we eerst heel relaxt geluncht en een telefoontje gepleegd met het thuisfront. Sinds dagen hadden we eindelijk weer bereik. In de loop van de middag een grote handwas gedaan, waarna zo goed als alle was weer schoon was.
Tegen vier uur zijn we in de auto gestapt om een kijkje te nemen bij de Sesriem Canyon. Een smalle, 1 km lange en 30 m diepe kloof ontstaan door rivier de Tsauchab die zich een weg door het zachte kalksteen baande. De naam Sesriem slaat op de zes runderlederen riemen die aan elkaar geknoopt moesten worden om water uit de kloof te kunnen halen. Het was er heerlijk koel en met een zacht namiddag zonnetje goed vertoeven.
We wilden de zonsondergang gaan bekijken op Elin Dune, dus was dit ons volgende stop, tenminste…
Bij de receptie werd ons verteld dat Elin Dune zo’n 4 km rijden zou moeten zijn vanaf de ingang van het park. We zouden een weg naar rechts moeten nemen. Op een gegeven moment waren we echter al een behoorlijke tijd op pad, maar hadden nog steeds geen weg naar rechts voorbij zien komen. Bleek dat we al véél te ver waren gereden… Geen van ons vieren had de afslag gezien. Inmiddels waren we bij het View Point aangekomen. Aan zandduinen geen gebrek, dus maar een poging gedaan om hier een willekeurige zandduin te beklimmen en de zonsondergang te zien. Helaas hadden we te weinig tijd en was de zon onder voordat wij de top hadden kunnen bereiken. Balen!!! Terug naar de auto en op naar de uitgang van het park. Om 18.15 sluiten de hekken namelijk. Het was een mooie rit bij schemering. Veel wild liet zich zien. Nieuw in ons rijtje was de aardwolf.
Terug op de capsite ons tentje opgezet, de braai aangedaan en lekker gebarbecued. Deze avond stonden er braadworst, een gepofte aardappel en een maïskolf op het menu. Ook hebben we alvast wat voorbereidingen voor de dag erna gedaan. Om 05.20 uur wilden we de camping verlaten om om 05.40 uur meteen door de poort te kunnen om de zonsopkomt op Dune 45 te kunnen zien. Deze wilden we beslist niet missen…

Vannacht werden we rond 02:00 uur gewekt door het hevig wapperen van de daktent: een zandstorm! Echt slapen hebben we, door het lawaai, vanaf dit moment niet meer gedaan. Rond 04:15 uur besloten we, nadat we concludeerden dat er een tentstok miste, van bed te gaan. Tent inklappen, omkleden en op naar Dune 45.
Om 05.25 uur stonden we als 4^e en 5^e in de rij bij te toegangspoort tot de Sossusvlei. Om 05.35 ging de poort open en begon onze rit in het donker op weg naar Dune 45: de befaamde duin bij kilometerpaal 45. Daar eenmaal aangekomen begon een inspannende klim nar boven. De wind was nog steeds niet gaan liggen, dus werden we min of meer gezandstraald. Flinke windstoten wisten ons soms behoorlijk uit balans te brengen. Eenmaal boven werd onze inspanning beloond met een schitterend uitzicht, denk daarbij de zonsopkomst en jullie snappen dat dit een onvergetelijk moment is geweest! Een geweldig schaduwspel maakten de duinen nog mooier dan ze al zijn.
Toen onze schoenen en nog veel meer gevuld waren met zand, zijn we in de auto gestapt om de laatste 20 km naar de Sossusvlei af te leggen. De laatste 5 km moesten door het zand afgelegd worden. Een pittige klus waar Mark en Hielke prima raad mee wisten. Eenmaal in de Sossusvlei aangekomen, zijn we te voet naar de Dead Vlei gelopen. Een trip van 1.1 kilometer over de duinen, door mul zand. De Deadvlei  is een door zandduinen ingesloten (zout)pan met her en der omhoogstekende afgestorven kameeldoornbomen. Het gebied heeft een mysterieus karakter en is enorm fotogeniek.
Na ons bezoekje aan de Sossusvlei en de Dead Vlei hebben we eerst koers gezet richting de Sesriem campsite om vervolgens door de rijden naar Solitaire. In Solitaire hebben we bij een bakkertje naast het benzinestation een stuk van de meest afgelegen appeltaart in zuidelijke Afrika gegeten. Heer-lijk! Vrijwel iedereen die naar Solitaire reist doet het bakkertje dat bekend staat om zijn appeltaart aan. We hadden er veel positieve verhalen over gelezen en terecht!
Na ook nog de nodige andere inkopen gedaan te hebben, moesten we echt verder. We hadden nog een lange rit over overwegend gravel voor de boeg! Het overgrote gedeelte van de reis was weer onbeschrijfelijk mooi. De laatste 200 km waren echter enorm saai, dor en doods. Vrijwel niemand zijn we er tegen gekomen en dieren hebben niet tot nauwelijks gezien.
Om 18.00 uur zat de lange rit er voor vandaag op en kwamen we aan bij hotel Rapmund in Swakopmund. Hier hebben we een mooie kamer voorzien van alle gemakken. We zijn meteen onder de douche gesprongen om al het zand van ons af te spoelen en hebben daarna een heerlijk hapje gegeten bij Zum Kaiser.

Onze eerste indrukken van Namibië zijn eigenlijk alleen maar positief. Het is een schitterend land, de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam en het kamperen bevalt ons allemaal goed!

[Show as slideshow]

12►

Southern Africa

Het is bijna zover! De vliegtickets zijn, met behulp van Ronald van Kumuka Reizen geboekt! Met Air Namibië vliegen we donderdag 26 juli naar onze eerste bestemming, welke zich al laat raden: Namibië! Vrijdag 27 juli zullen we in Windhoek aankomen en zaterdag 28 juli zal het grote avontuur écht beginnen. Met een 4×4 + daktent zullen we een groot deel van Namibië & Botswana gaan doorkruisen. Ook zullen we voet zetten op Zambiaanse bodem…

Dit keer gaan we het avontuur niet met zijn tweetjes aan, maar samen met onze vrienden Hielke en Ellen. Zij wilden net als ons graag op reis door zuidelijk Afrika en zo is het plan ontstaan om gezellig samen te gaan.

We hebben besloten veel dingen van tevoren vast te leggen. Explore Namibia heeft ons hierbij geholpen. Explore Namibia is in Windhoek gevestigd en wordt gerund door een Nederlands stel, Marco en Elise. Samen hebben ze veel door Afrika gereisd en zijn er hun hart aan verloren. Voor de mensen die nieuwsgierig zijn, check: www.explore-namibia.com

De route hebben we zelf uitgestippeld en Explore Namibia heeft de campsites + auto voor ons vastgelegd. Het vastleggen van de campsites bleek niet overbodig te zijn, een aantal plekken was begin februari al volgeboekt. Na flink wat puzzelen zijn we er toch uitgekomen! We zullen jullie niet vermoeien met de hele planning, maar om toch een beeld te geven van wat we zoal gaan doen, hieronder de hoogtepunten (tenminste dat denken we… ) van onze reis:

• Sossusvlei & Deadvlei: de rode zandduinen bewonderen bij zonsopkomst en –ondergang;
• Swakopmund: boottocht Walvis Bay, sandboarden + eventuele andere actieve activiteiten;
• Damaraland: een poging doen om de zeldzame woenstijnolifant & zwarte neushoorn op te sporen;
• Etosha NP, Chobe NP en Moremi NP: wildlife spotten (op zoek naar de big five: olifant, neushoorn, leeuw, luipaard, buffel);
• Victoria Falls: de breedste (1708 m.) watervallen van Afrika met eigen ogen zien;
• Okovango Delta: in een mokoro door de grootste (15000 km2) binnenlandse delta ter wereld varen.

Op zes nachten na zullen we kamperen in ons daktentje en ons eigen potje gaan koken. Op deze manier hopen we het echte Afrika te ervaren.

We proberen onze reisverslagen weer netjes bij te houden, met de nadruk op proberen We hebben namelijk geen idee hoe frequent we een internetverbinding tot onze beschikking zullen hebben. Berichtjes van het thuisfront zijn altijd van harte welkom en erg leuk om te lezen, jullie kunnen ze achter laten op de site of via onze bekende mailadressen!

Nog 4 weken en dan is het zover! Tot… in Namibië!

Coming home!

Gisteren hebben we heerlijk ontbeten bij een buurtcafeetje vlak bij ons hotel, Café International. Vol energie zijn we vervolgens op pad gegaan.
Zo’n 50 meter vanaf ons hotel gelegen zijn de Painted Ladies. Dit zijn de gekleurde Victoriaanse huisjes die tijdens de intro van de serie Full House te zien zijn.
Erg fotogeniek begon de dag niet. Na 2 dagen met zon gehad te hebben, was het vandaag bewolkt en mistig.
Nadat we de Painted Ladies gezien hadden, zijn we met het openbaar vervoer richting de binnenstad van San Francisco gegaan. Vanuit de binnenstad vertrekt de ouderwetse cable car waar San Francisco onder andere om bekend staat. Meestal staan er behoorlijke wachtrijen voor een ritje met deze cable car, zo ook nu. Maar na een poosje gewacht te hebben, hadden we een gouden plekje met een goed uitzicht!
Met de cable car zijn we naar Fishermans Wharf gereden. Hier hebben we wat rondgeslenterd en geluncht.
Na de lunch hebben we de bus naar de bekende Golden Gate Bridge genomen. Deze was, zoals meestal in de zomer, vrijwel volledig in mist gehuld. Slechts een klein gedeelte van de onderkant van de brug was zichtbaar. We hebben een wandelingetje over de brug gemaakt, maar hoe langer we er waren, hoe verder de mist dichttrok. Al vrij snel hebben we de bus dan ook terug genomen, tenminste dit was de bedoeling. We zijn wel in de goede buslijn gestapt, alleen in de verkeerde richting. Toen we inmiddels al in een buitenwijk van San Francisco waren, begonnen de alarmbellen te rinkelen. We zijn meteen uitgestapt. Vanaf deze plek reed een stuk minder openbaar vervoer. Al met al heeft het ons zeker een uur gekost om weer op de Fishermans Wharf terecht te komen.
Na hier nog een poosje vertoefd te hebben was het rond 6 uur tijd voor onze Acatraz Night Tour. Alcatraz was van 1934 t/m 1963 een zwaar beveiligde gevangenis op een klein eiland in de baai van San Francisco. Door gevangenen werd het eiland ook wel “De Rots” genoemd. De beroemdste gevangene die er heeft gezeten was Al Capone. We hebben de gevangenis verkend door middel van een audio-tour. Hoe verder de avond vorderde, hoe donkerder, mistiger, mysterieuzer en vooral hoe kouder het op Alcatraz werd. Een heel bijzonde sfeertje.
Rond 9 uur kwamen we totaal verkleumd weer op het vaste land van San Francisco aan. Op pier 39 hebben we nog even iets gegeten en gedronken om rond 10 uur de bus naar ons hotel te nemen.
Vandaag stond in het teken van de terugreis. Na wakker te zijn geworden en te hebben gedoucht, hebben we de koffers gepakt en hebben we, net als gisteren, ontbeten bij Cafe International. Rond 11 uur zijn we bepakt en beladen uit ons hotel vertrokken. Met de bus en daarna de metro zijn we naar het vliegveld gereden. Daar zijn we om 3 uur lokale tijd (in Nederland is het 9 uur later) de lucht in gegaan.
We zitten nu zo’n 6 uur in het vliegtuig en hebben nog een dikke 4 uur vliegen voor de boeg voordat we landen op Dusseldorf Airport. Daar staan paps en mams Bottema ons te wachten.

Inmiddels zijn we weer veilig thuis. We kunnen terug kijken op een super vakantie! Amerika is een schitterend land, het is veelzijdig, makkelijk bereisbaar en de mensen zijn er erg aardig en behulpzaam.
Vanaf morgen moet Mark weer aan het werk en deze week beginnen ook voor mij (Laura) de voorbereidingen voor het nieuwe schooljaar.
Iedereen bedankt voor het meereizen. We hebben de reacties keer op keer met veel plezier gelezen!
Tot de volgende reis!

[Show as slideshow]